Zelfstandigheid = zelf leren

Bijna 4 jaar geleden maakte ik de overstap naar onderwijs. Dichter bij de bedoeling staan, weten waarvoor je het doet en met de mooie opdracht bezig zijn om kinderen een stapje verder te ontwikkelen in onze wereld. Met enorme nieuwsgierigheid liep ik stages, volgde ik leergierig de vakken van de opleiding vakbekwaam schoolleider, kwam ik mijn grenzen tegen en slaagde ik vol overtuiging voor alle onderdelen van de opleiding. Mijn eerste sollicitatie werd ook direct verzilverd dus het geluk leek aan mijn zijde.

Totdat er 2 maanden voor mijn start op school als schoolleider wereldwijd Covid uitbrak. In een wereld die voor mij al onbekend was, die zo verschilde van mijn afgelopen 15 werkjaren kwam ik in een situatie waar het voor velen onzeker en onbekend was. Kak, dat was niet mijn verwachting van deze jobswitch. Ik had gerekend op een situatie waarin ik kon wennen, de fijne verbinding kon leggen met de gemeenschap van de school, ouders, kinderen en team en ik mezelf onder kon dompelen in onderwijs…maar in plaats daarvan stond de GGD Covid noodlijn onder mijn meest gebelde nummer en werden mijn contactmomenten de vergaderingen via teams en in toerbeurt met 4 mensen tegelijk lunchen. Met veel twijfel over de overstap überhaupt, maar ook de mate waarin ik me competent achtte worstelde ik me door het eerste jaar heen. Iedereen die mij toen is blijven motiveren met de woorden: ’het wordt echt leuker Charlotte’…ben ik tot de dag van vandaag dankbaar.

Want ja, het is leuker geworden….gelukkig….veel leuker zelfs. En ook met SAAM* was er een soort valse start, wellicht doordat ik volledig opgeslokt werd door de uitdagingen op mijn eigen school en SAAM* ook met hele andere dingen moesten dealen. CES-principes hoorde ik langskomen, ‘Zo werken we SAAM*’, maar de betekenis ervan in praktijk, de doorvertaling naar het onderwijs voor de kinderen en hoe doe je dat dan in de ruimte die je krijgt in je eigen school en context, dat was nog best een uitdaging.

Dus om nu onze ‘zo-werken-wij-SAAM*’-principes afgeleid van de CES principes en ‘SAAM* staat voor’ visie in de Amerikaanse praktijk gaan bekijken….is een cadeautje. En tegelijkertijd ook ongrijpbaar in wat je te wachten staat. De mensen die terugkomen zijn enthousiast, de verhalen prachtig, de voorbeelden sprekend…dus zo veel mogelijk te sponzen in een week.

En dan is het heel helpend om focus te hebben in een persoonlijk doel. Eentje die vanuit de bovenstaande situatie al getriggerd werd, maar ook in inspiratie cafés en lezingen later. Want naast veel ellende, bracht Covid ook wel wat aan het licht…er waren kinderen die gewoon prima doorontwikkelde (sterker nog, soms sneller ontwikkelde) tijdens lockdowns en de hele Covidperiode. Wat de vraag deed rijzen, wat heeft elk kind nodig…en is dat altijd een leraar of is er ook een groep die meer autonomie aan kan. En wat is daar nu nog van over? Hoe anticiperen we daar op? Of zijn we toch teruggevallen in oude patronen en bekende systemen (wat voor heel veel onderdelen zoals socialisatie heel wenselijk is)?

Na wat stoeien en goede tegenvragen van de medereizigers, ga ik in Amerika vooral kijken naar:

Wat doen de leraren (en schoolleiders) om het zweet over de juiste rug te laten lopen? Waar wordt zelfstandigheid (autonomie) bevordert zodat de kinderen (en collega’s) veel meer op basis van eigen inzichten en keuzes leren.

Eigen inzichten en keuzes maken is aan de orde van de dag in de onvoorspelbare dynamiek van een school. Door de turbulente start en het ‘managen by walking around’ is de leercurve de afgelopen jaren verticaal geweest. En voelt het nu soms gewoon bekend….en doe ik het dan altijd goed, in het regelen van het zweet op mijn rug. Nee, echt niet…maar zolang de reflectie blijft en je elke dag mag leren en verbeteren blijft de job leuk toch ;-).

Ik ben enorm nieuwsgierig welke ervaringen en ideeën ik vanuit deze context mee ga nemen in mijn rugzak terug uit New York en Boston.

– Charlotte