Wauw..

En dat waren de drie dagen in Boston en dit onze reis er bijna op. Wat is de tijd snel gegaan en wat was het inspirerend. Na een, iets langer dan geplande, busreis kwamen we dinsdagavond aan in Boston.

We zijn woensdag gestart op de Boston Art Academy (BAA). Heel anders dan de basisscholen die we de afgelopen twee dagen gezien hebben. De kunsten stonden centraal en de kinderen werden niet gezien als leerlingen die moesten leren, maar als artiesten die zich moeten ontwikkelen. Ons gezamenlijke groepsdoel was meer informatie inwinnen over inclusie op deze scholen. Op BAA hebben we hier mooie dingen over gezien. Een voorbeeld hiervan is een quote van de directie: ‘is this kid disabled or are we asking the wrong things?’. Een kind dat wat minder sterk is in taal, is vaak in de visuele kunsten erg sterk. En een leerling met ADHD gaat vaak de danskant op. Kracht maken in plaats van zwakte zien. In betrekking tot mijn eigen doel over eigenaarschap heb ik vandaag minder teruggezien.

Donderdag hebben we een bezoek gebracht aan Copman Academy. Deze school werkt met PBIS en probeert hiermee de focus te leggen op een positieve benadering en de inzet van gedragsverwachtingen. We hebben hier langere tijd met directie gesproken en een rondleiding gehad van de basisschool. In een ander gebouw zat ook een middle en een high school. Zo hadden ze dus hun eigen ‘campus’. Op de scholen in New York zagen we ontzettend veel vrijheid bij de leerkrachten en waren zij echt bezig met het creëren van hun eigen curriculum. Bij Copman zagen we toch meer ‘schoolsere’ dingen terug. Leerkracht staat voor de klas en zendt naar de leerlingen, waarna de leerlingen zelf aan de slag gaan. Dit is dus al weer een stuk meer te vergelijken als bij ons. De kinderen hebben hier les tot 16.15/16.30, ook de kleuters. Ontzettend lange dagen, waardoor de vierjarige dus ook nog ‘nap-time’ in hun rooster hebben staan. We hebben op meerdere scholen ingeplande rustmomenten gezien. Even een oplaadmoment op een rustige plek voor jezelf, om daarna weer aan de slag te gaan. Op deze school heb ik weinig van eigenaarschap bij de kinderen terug kunnen vinden om mee te nemen naar Nederland.

We sloten de week af bij Parker. Een school waarbij inclusie een ontzettend grote rol speelt. Tijdens de klassenbezoeken heb ik een tijdje met een wiskundeleerkracht staan praten. Hij zei: ‘everybody needs to find their own challenge’. Het is zaak om elke leerling hun frustratie op te laten zoeken. Bij frustratie zijn de leerlingen op zoek naar nieuwe dingen om te leren en zich verder te ontwikkelen. Leerlingen waren in zijn klas allemaal bezig met hetzelfde project: een dome bouwen van rietjes. Iedereen moest hiervoor dezelfde wiskundeformules gebruiken en op die manier naar hetzelfde doel toewerken. Echter was de opbouw van de dome niet bij elke leerling hetzelfde. De ene leerling gebruikte de simpelste variant van een dome, terwijl een andere leerling een ingewikkelde dome bouwde inclusief spikes op elke driehoek. Zo was dus elke leerling onderweg naar hetzelfde doel, máár op eigen niveau. Schitterend. De leerkracht durfde de rust te nemen om ieder op zijn eigen tempo te laten werken. Een vaardigheid die ik zelf graag over zou willen nemen: meer rust. Naar mijn mening leven we in een zeer gehaaste maatschappij en dit is terug te zien in ons onderwijs. We zijn snel geneigd om kinderen op weg te helpen door ‘te zenden’, terwijl het veel nuttiger is om de tijd te nemen de kinderen verdiepende vragen te stellen zodat zijn zélf tot het antwoord komen.

Al met al was het een prachtige, inspirerende, vermoeiende, enerverende, leerzame, triggerende en gezellige week.

Als ik terug ben wil ik graag mijn collega’s proberen over te brengen wat ik hier de afgelopen dagen gevoeld hebben; goed onderwijs kunnen we alleen maar sámen maken. Laten we de rust nemen om goed onderwijs te geven en samen als team bedenken wat voor ons dan goed onderwijs is. Ook wil ik meer verdiepende vragen gaan stellen, handgebaren in gaan zetten en nog meer tijd steken in de relatie met mijn leerlingen.

Ontzettend dankbaar voor deze kans. Een om nooit te vergeten!