Vandaag weer vroeg op pad. Op weg met de metro naar Central Park East (CPE). De school waar Bruce heeft gewerkt. En hij is er vandaag ook bij. Alleen Bruce is al een inspiratie, zelfs zonder school 
CPE is een kleine school. Ze waren de eerste progressive school. Ze zijn gestart in 1974. Ze hebben ongeveer 175 kinderen. Ook hier mixed-age classrooms, dus K/1, 2/3 en 4/5. In iedere klas hebben ze een dier. (ook vet!) Het is een project-based school. Kinderen krijgen veel verantwoordelijkheid in de projecten en opdrachten die ze doen. Leerkrachten doen niets voor de kinderen wat ze zelf zouden moeten kunnen. Ze leren werken met hun handen en alle materialen. Ze leren organiseren en plannen. Ze geloven erin dat kinderen naar school komen met veel ideeƫn. De indeling van het lokaal is heel belangrijk. De plek waar de spullen staan, dat kinderen er zelf bij kunnen en hun ideeƫn kunnen realiseren. De kinderen doen steeds de dingen in vaste routines. Dat helpt ze bij het leren en geeft ze structuur.
Klinkt weer goed. Maar wat zie je dan?
Ik sluit als eerste aan bij de muziekles. Ook op deze school hebben ze o.a. voor muziek een vakleerkracht. De groepsleerkracht gebruikt die tijd voor de voorbereidingen van de lessen en projecten.
Het muzieklokaal is fantastisch. Er zijn allerlei muziekinstrumenten aanwezig: keyboards, piano, drumstel, jambƩ, gitaren, xylofonen, ukuleles, etc. Alle kinderen maken samen muziek. Iedereen weet zijn taak. Ze helpen elkaar als iets niet lukt. Er wordt gewisseld van instrumenten in totale harmonie. De juf geeft nog even instructie aan een kind over de akkoorden die gespeeld moeten worden. De rest van de kinderen wacht rustig. De jongen die drumt telt af en weer spelen ze prachtig samen. Ik krijg er helemaal kippenvel van. Het raakt mij echt. Maar waarom vraag ik me af. Omdat ik zie dat muziek verbindt. Omdat ik zie dat sommige kinderen in hun kracht staan. Omdat ik zie dat kinderen genieten. Omdat ik zie dat ze elkaar in hun waarde laten. En omdat ik weet dat in Nederland muziek niet echt op het prioriteitenlijstje staat bij leerkrachten. En oh wat doen we sommige kinderen daarmee te kort! (CES 7 Laten zien wie je bent, wat je kent en kunt)
Hier krijgen de kinderen drie keerā¦ DRIE keer per week muziekles. Wauw! (CES 6 Alles wordt ingezet voor leren en lesgeven.)
Nou mijn dag kon dus al niet meer stuk. Alleen was dit nog maar klas 1.
In alle klassen zie ik een zeer rijke leeromgeving. Van K/1 tot 4/5. Veel verschillende materialen. Alles zit in doorzichtige bakken en bakjes, zodat je kan zien wat erin zit. Op de bakjes zitten etiketten waar de inhoud op geschreven staat met een tekeningetje erbij. Zo duidelijk, zo overzichtelijk, zo gestructureerd. (CES 4 Leren en lesgeven is persoonlijk)
In iedere klas staat een koelkast, oven, magnetron. Er worden eigen snacks klaargemaakt. Echt helemaal zelf, zonder de hulp van de leerkracht. Ik zag kinderen van 4/5 jaar samen warme chocolademelk maken. Ze volgden keurig het recept. Kinderen van 7/8 jaar bakten samen granola. Er werd gewerkt met stanleymessen, lijmpistolen en allerlei andere gereedschappen, zonder dat de leerkracht er bovenop zat. Tja, dat is kinderen zoveel mogelijk zelf laten doen. Dat is vertrouwen hebben in de kinderen dat ze het kunnen en er op een goede manier mee omgaan. En loslaten! (CES 5 Het kind denkt en doet, de leraar stimuleert en ondersteund en CES 9 leren en werken op basis van respect en vertrouwen.)
Bruce gaf aan: āLesgeven op een progressive school is leren/bereid zijn om een stuk controle los te latenā. Ja, precies. Ik houd daarvan en ook nu denk ik weer: ja, ik denk dat ik dat kan. Maarā¦ ik zie ook veel collegaās die dat een heel lastig proces vinden. Misschien moeten zij ook eens een kijkje hier gaan nemen.
In de klassen wordt gewerkt aan mooie projecten. Alle kinderen zijn betrokken en werken aan een eigen stukje van het project. Uiteindelijk levert het een gezamenlijk resultaat op. Er wordt onderzoek gedaan, er worden plannen gemaakt, ontwerpen geschetst, materiaal verzameld, werkstukken gecreƫerd. De kinderen zijn zelf verantwoordelijk voor het goed uitvoeren van hun opdracht. De uitdaging voor de leerkracht is dat je moet voorkomen dat je zo betrokken raakt bij het project en de kinderen dat je het project overneemt. Wederom: loslaten!
Wat neem ik mee? Vertrouwen, eigen verantwoordelijkheid, rijke leeromgeving en vooral loslaten!
Naast alle bezoeken, ben ik ook nog bezig in een fantastisch boek: Onderwijs van binnenuit. Misschien is de schrijfster van dit boek stiekem ook op CES-reis geweest. Er zijn zoveel overeenkomsten. De mooiste en belangrijkste voor mij wil ik graag nog even delen:
Het onderwijs is momenteel gericht op systemisch werken. We moeten proberen om het systemisch werken om te buigen naar mens- en wereldgericht werken. Ik denk dat dit is wat CES ook doet: mens- en wereldgericht werken.
Recommend0 recommendationsPublished in 05: Student-as-worker, teacher-as-coach, 06: Resources dedicated to teaching and learning, 07: Demonstration of mastery;, 09: A tone of decency and trust
EĆ©n reactie
Dat loslaten wat gaat dat betekenen voor jou en je spreekt over je collegaās, wat zouden jullie samen daarin in kunnen doen? Dat lijkt me zoān mooi proces. Ook om te bedenken wat er voor nodig is