Deze uitspraak is mij het meest bijgebleven deze dag. Wij hebben vandaag Central Park East school bezocht. Een progressieve school waar de focus ligt op het uitdagen van de kinderen en het ervarend leren voorop staat.
Van de kleuters tot aan de 10/11 jaar oude leerlingen ligt de focus op plannen en overzicht creëren. daarna is het projectmatig aan de slag. veel van onze basisvakken zitten hierin verweven.
Het mooie leerproces komt naar boven drijven in de interactie tussen leerkrachten en leerlingen. De keuzes in taal maken al zo’n groot verschil. Na een wisselmoment vraagt de leerkracht: ”Are you ready for learning?”. Dit is een hele andere insteek dan ”Heb je je boek al?”
Waar voor mij ook een groot leerpunt naar voren kwam deze dag was de indeling van de lokalen. Ieder lokaal is persoonlijk van de leerkracht maar ook de leerlingen. Overal hangen projecten van leerlingen. Iedere leerling is bezig met zijn of haar leerproces. De klassen zijn groot, open, veel groen en altijd een huisdier.
De leerkracht helpt als de leerling erom vraagt en stelt alleen vragen. Er is nooit een oordeel gevallen of een corrigerende interactie. Het kwam over alsof iedereen de grenzen kende en wist haar ze mee bezig waren. Zelfs als het niet lukte bij een leerling komt de rest van het groepje helpen en advies geven over hoe zij een vergelijkbaar probleem hebben opgelost. Dus ook de leerlingen onderling laten elkaar het zelf uitzoeken.
Wel was er een leerling die het moeilijk had en er niet uitkwam. Hij wilde een Star Destroyer tekenen (als star wars fan was ik natuurlijk meteen aan het opletten) maar de schaal en vorm wilde niet lukken op zijn project. De leraar kwam erbij zitten en vroeg waar het knelpunt zat. Hij legde het uit en de leraar zei alleen maar: ”Can you take the pressure off of yourself?”. Een simpele vraag maar zo belangrijk op dat punt voor die leerling. Geen oordeel, geen oplossing, gewoon een vraag. De leerling haalde een paar keer diep adem, dacht even na en zei toen: ”I’ll get a paper to practice. that might work better than trying to make the final on the project.”
Kippenvel. zo volwassen, zo rustig en zo open. De leerkracht beaamde de keuze en ging naar het volgende groepje. Gewoon observeren en hier en daar een vraag stellen over het proces of de keuze. Niet om te oordelen of te sturen maar puur om het kind gezien te laten voelen en even die aandacht te geven.
Het voelt heel tegenstrijdig als ik erover nadenk. Aan de ene kant zou ik hier morgen al mee beginnen in mijn groepen en aan de andere kant komt dan omhoog hoe wij dit in Nederland kunnen doen. Hoe ons onderwijs is ingeregeld (landelijk gezien, niet alleen op SAAM* niveau) zie ik nu nog meer beren op de weg dan een duidelijk pad. Misschien heeft het nog even nodig voor mij om het duidelijk te krijgen, of moet ik ook maar even ademhalen en een papiertje pakken om te oefenen voor ik het in ga zetten op mijn eigen school. Ook dat is een proces voor mij, mijn collega’s, de school en de organisatie. Hoe gaan we dit inregelen met z’n allen. En het zal zeker niet volgende maand goed gaan, dit kan misschien nog jaren duren. Maar hoe eerder, hoe beter.
Ik merk dat deze progressieve onderwijsvorm en ervarend leren heel goed bij mij past. Het loslaten van de leerlingen in hun projecten en vakken is zo mooi om te zien. Hoe de leerkracht vooral in de verbindende rol zit en meegaat in de gedachten van leerlingen i.pv. de klas te regeren. Hoe ver de kleuters al zijn in vaardigheden en gespreksvoering en hoe volwassen de 5th graders zich kunnen uitten en uitleggen. Gesprekken over sociale problemen die zij zo open en met passie kunnen vertellen. Het eigenaarschap van hun leerproces ligt zo ontzettend hoog.
Waar ik persoonlijk ook heel erg op aan ging in de school (en andere scholen viel me op nu ik er op terug kijk) is hoe activistisch de scholen zijn. Alle scholen waren wel bezig met klimaatproblematiek of racisme. Iedere klas had er wel een project over. De kleuters hadden het over Dr. Martin Luther King met woord kaarten waar je u tegen zegt. Je merkt dat racisme nog steeds pijnlijk aan de oppervlakte ligt.
Ons reflectiemoment was vandaag in een andere school voor een specifiek lokaal. Dit lokaal was van Corinthia, een oud collega van Jose (van Castle bridge school). Dit lokaal was mijn droomlokaal. ontzettend druk en overal spullen maar niks anders dan keuzes voor leerlingen om te onderzoeken en te ervaren naar wat ze ook maar wilde. Het is zeker niet voor iedereen en ik hoor meerdere collega’s in mijn achterhoofd kreunen van de chaos maar wat een heerlijk lokaal.
Morgen nog naar Brooklyn New School en daarna is het afscheid nemen van New York en op naar Boston!
Recommend0 recommendationsPublished in 05: Student-as-worker, teacher-as-coach, 08: Commitment to the entire school, 10: Democracy and equity
2 reacties
Wat een heerlijke veelheid van leren!
Hou het vooral maar volop bij jezelf hoor. Wat jij in jouw professionele relatie met kinderen kunt doen. En hoe je samen met collega’s die meer vragende grond houding kunt maken. Jouw impact is loei groot.