Wauw, wat een stad is dit zeg. Je komt constant ogen te kort.
Het waren wel 2 zware dagen. De reisdag was voornamelijk lang, ik wilde wakker blijven tijdens de vlucht om hier meteen in het ritme mee te gaan. Dit is gelukt maar ik was wel helemaal op toen ik uiteindelijk ging slapen. Tegen die tijd was het zondag 5 uur Nederlandse tijd.
Ook is het bijna onmogelijk om alles goed op papier te krijgen. Hoe groot het hier is, alle dingen die ik nu al mee heb gemaakt. De grappen, de vermoeidheid, de hoogte van de kamer (20e verdieping) en het geluid van de stad.
Zoals de titel al zegt, New York slaapt niet. Er gebeurd altijd iets maar gister wilde ik niks meer dan naar bed aan het einde van de dag.
Toch stond ik vanochtend fris en fruitig naast mijn bed om aan de vrije dag te beginnen. Na een lekkere bak koffie en goed ontbijt was het tijd om de stad in te gaan. Ik heb het grote genot gehad om samen met Mariëlle NYC te gaan ontdekken. We hadden overlappende interesses om te gaan bezoeken en ook allebei geaccepteerd dat je niet alles kan zien en moet willen zien. Het wordt immers nog een drukke week.
We begonnen deze regenachtige dag met een wandeling naar St. Patricks Cathedral, een van de grotere kerken in deze stad. Eenmaal aangekomen viel ik stil. Het was zo mooi, groot en toch zo rustig ondanks de drukte. het is bijna niet uit te drukken.
Na een kaars aangestoken te hebben en even een stiltemoment te pakken in een van de banken gingen we weer door.
We kwamen eigenlijk per toeval terecht bij Grand Central (gaat raar klinken maar ik herkende het gebouw door de 2005 hit film Madagaskar dus wilde hoe dan ook naar binnen). Eenmaal binnen werden we weer geconfronteerd met hoe gigantisch groot het hier is en hoe mooi alles gebouwd is.
Na bijna een half uur rond te dwalen in Grand Central om een metropas te regelen en het uiteindelijk te vragen aan een hele vriendelijke agent (ook al blijft het altijd een dingetje voor mij, Amerikaanse Politie) waren we weer onderweg naar ons volgende punt. Central Park!
Onderweg kwamen we langs wat gave gebouwen. Waaronder (ja weer een film referentie) The Plaza hotel uit Home Alone 2! Supergaaf om daar langs te lopen. Die film was toch een groot deel van mijn jeugd en heb smakelijk gelachen om de quotes die Mariëlle en ik maakten (”Kevin! You spent $967 on Room Service?!”).
Helaas was Trump niet in de lobby anders had ik die scene nog na kunnen maken.
Na de wandeling door Central Park was het metrotijd. Tijd voor de laatste stop op de planning en de zwaarste… het 9/11 Memorial.
Ik was 4 toen het gebeurde maar kan me nog vlagen herinneren. Iedereen weet nog waar ze waren. In de jaren daarna bleef ik er documentaires over kijken en artikelen lezen. De aanslag bleef in mijn hoofd een belangrijk kantelpunt in onze wereldgeschiedenis.
We kwamen uit het metrostation gelopen en werden meteen geconfronteerd met het Memorial. Het lag er pal naast. Nogmaals, de schaal en gevoel kan nooit goed overkomen via een blog ook al ga ik het wel proberen.
Het voelde zwaar. Het rondlopen, de lucht, het geluid, de grootte van de 2 pools. je merkte aan iedereen dat je met een zwaar gevoel zit (ook al heb je altijd de respectloze toeristen die met meerdere mensen breed lachend een selfie maken).
Het klinkt raar maar het voelde voor mij nu pas echt, dat het daadwerkelijk gebeurd is en dat er dus zoveel mensen tragisch zijn omgekomen. Je groeit op met beelden van een verschrikkelijke daad een paar duizend kilometer verderop en nu sta je na 23 jaar op de plek. De tranen kwamen toen we bij verschillende namen verse witte rozen zagen. Vrouwelijke namen op Moederdag…1 en 1 is 2.
Een korte metrorit naar Times Square en korte wandeling later waren we weer in het hotel. Even de vriendin bellen, voetjes omhoog en deze blog schrijven voor we lekker ergens gaan eten.
Morgen gaan we naar de eerste school en komt de eerste CES blog waarin ik ga delen wat ik heb gezien en geleerd op de eerste school!
Als afsluiter nog 1 foto. voor mij iets waar ik altijd aan denk als ik denk aan NYC. Rokende putdeksels! Geen idee waarom maar ik dat zit zo in mijn hoofd. Dus toen ik er een tegenkwam rende ik nog net niet hardop lachend met telefoon in hand de straat op om een foto te maken (sorry mam, ik heb het vroeger wel van je geleerd om eerst te kijken of het veilig is op straat maar je kent me onderhand, Fijne Moederdag! :P)
Tot de volgende blog!! (De eerste leerzame blog haha)
2 reacties
Leuke blog, Tom! En ik vond het monument en het museum ook zo indrukwekkend….. Dat gevoel is onbeschrijflijk, maar ik voel het meteen weer met je mee in deze blog.
Zo herkenbaar en ook grappig Tom, wat je schrijft. Ik ben een aantal jaren terug in New York geweest en ook in mijn hoofd zat dat plaatje van rokende putdeksels. Hetzelfde gevoel begon bij mij eerlijk gezegd al toen ik op het vliegveld in die typisch gele taxi stapte.