Vandaag stond de laatste NYC school op de planning in de ochtend.
Dit was de Brooklyn New School. Een Elementary, Middle en High school in 1 gebouw. 1300 leerlingen en op de progressieve manier. Deze school zat vol verassingen en is tot nu toe de school waar ik me zo zie werken (geen paniek collega’s, emigreren is te duur en New York is toch niet 100% mijn stad heb ik gemerkt).
We werden verwelkomd door de Principal en kregen uitleg over de school. Hierna gingen we in groepen door het gebouw onder leiding van 5th graders die ons alles lieten zien en vragen beantwoorde.
Deze school is vergelijkbaar qua omgang met leerlingen als Central Park East. Het verschil zat hem in hoe uitgebreid de projecten zijn en hoe geïntegreerd de vakken zijn. Ook is de uitgang hier echt experimenteren en risico’s nemen in je leerproces. Ze hebben Studies die ongeveer 4 maanden duren. Het voorbeeld wat werd gegeven was de Maya Study.
Tijdens de Maya study leren de kinderen over de cultuur, geschiedenis en zelfs het schrift van de Maya. ze leren hun eigen naam schrijven en gaan als echte archeologen aan de slag met het opgraven van objecten. Tijdens het opgraven leren ze over hoe archeologen te werk gaan en moeten ze bijvoorbeeld zelf een kadaster maken waarin ze vastleggen waar ze wat vinden en de objecten ook categoriseren. Ze leren over water management door zelf de beste oplossing te vinden hoe ze water het meest effectief in hun land (een grote emmer met grond en water) kunnen omleiden of behouden. Het voelt als Blink met net dat stapje extra.
Buiten hebben ze een grote tuin waar van alles in groeit en een mud kitchen. Een plek waar kleine kinderen zich helemaal kunnen laten gaan met modder maken en experimenteren hiermee. Ook stond er een wigwam die leerlingen hadden gemaakt naar aanleiding van hun studie over de lokale inheemse bevolking van vroeger en deze nagemaakt tot in de kleinste details. Mensen die mij kennen snappen waarom ik hier helemaal dol op ben. Het actief en experimenteel verkennen van geschiedenis waar de ”standaard” vakken in zijn verwerkt en het lekker laten aanklooien in de modder is toch het beste wat leerlingen kunnen doen?
Ik merk aan mijzelf dat de vorm van onderwijs waarin leerlingen doelen moeten halen aan het einde van het jaar en niet het curriculum de leidraad vormt en waarin ouders de keuze hebben om hun kind niet mee te laten doen aan de staatsexamens mij heel enthousiast en vastberaden maakt. Een staatsexamen zoals cito gaat uit van doelen die gericht zijn op wat het gemiddelde kind zou moeten halen volgens een bepaalde leidraad ontworpen vanuit de overheid. Maar wanneer was de laatste keer dat je een gemiddeld kind in de klas hebt gehad? Ik kom geen een gemiddeld kind tegen in de wandelgangen of in de groepen die ik begeleid dus waarom klampen we vanaf de kleuters ons als Nederland al zo vast aan die doelen? Zoveel lijsten, zoveel toets momenten, zoveel data wat op ieder moment kan veranderen en waarvoor? We kijken vanuit het curriculum en de eisen die we stellen naar het kind zonder echt te luisteren naar wat het kind nodig heeft. Als een kind tot in detail kan uitleggen in gesprek hoe een stoomtrein werkt of een brug kan maken van blokken waar je als volwassenen op kan staan. Moet dat kind dan net zo hoog presteren op schrijfgebied? Of moet een kind wat boeken vol kan schrijven en graag leest perse het best presteren met de kunstlessen?
Waar kunnen wij als leerkracht en als scholengemeenschap de omslag maken om dit beter in te zetten voor de kinderen waar we het vak voor zijn ingegaan en niet de doelen die we zijn opgelegd?
Na een heerlijke lunch was het tijd om naar het hotel te gaan om de koffers te halen. Op naar boston!! het werd een lange busrit (6 uur) en onderweg nog wat gave dingen gezien, zoals de binnenkant van mijn oogleden. maar ook mijn favoriete vliegtuig aller tijde! Ik ben een militair vliegtuig fan en toen we langs het vliegdekschip USS Intrepid reden zag ik op het dek meer dan bekende uitlaten en staartvleugels en moest ik gauw een foto maken. Heb ik de SR-71 Blackbird toch nog van redelijk dichtbij gezien! Nu in het prachtige Long Wharf hotel deze blog afmaken en dan op naar bed. Morgen dag 1 op de Parker School. En als ik de verhalen van collega’s mag geloven die vorig jaar zijn geweest worden dit de 2 meest indrukwekkende dagen. En als dat zo is kan ik mijn borst maar nat maken want gister en vandaag waren al geweldig. Ik houd jullie morgen weer op de hoogte van mijn gedachtegangen hier in de USA.
4 reacties
Tom, met alles wat jij gezien, gehoord en gevoeld hebt: wat ga jij anders doen? Jij hebt alle potentieel daartoe, alle vertrouwen!
Precies wat we willen Tom! Het maximale uit harten, hoofden en handen van kinderen! En, dan kijkend naar wat ze al kunnen en enthousiast met ze samen naar het volgende leermoment! Vanuit vertrouwen en liefde voor ieder kind! at ga jij bijdragen met deze mooie ervaring?
❤️
Mooi Tom, ik voer zo’n gesprek momenteel met mijn dochter (middelbare school) die niet goed begrijpt wie bepaalt hoe kinderen moeten leren. En dat toetsen toch alleen testen hoe goed je die stof hebt geleerd. En dat het gek is dat op basis daarvan kinderen als slim, dom of ongeconcentreerd worden gelabeld. Kijken naar wat bij een kind past in plaats van wat bij de school of toetsen past. Zo lang we ons maar blijven verbazen en naar kinderen blijven kijken 🙂