Buildings 2699520 1280

“Tell me and I forget. Teach me and I remember. Involve me and I learn.”

Ik had afgelopen week een contractgesprek, waarbij mijn directie zei: “Lotte, ik gun het je van harte deze reis, maar is het niet te veel tegelijk?”.

Toen ik hoorde van deze reis, toen ik een aantal jaar geleden bij SAAM* kwam werken als invaller, wist ik, dat als dit kon, ik graag mee wilde op deze reis. Waarom? Omdat ik heel graag me zou willen ontwikkelen als leerkracht, zodat ik de kinderen kan motiveren. Die intrinsieke motivatie raken; waarbij kinderen het doel zelf willen bereiken.

Dus is het niet te veel te gelijk? Nee, dat denk ik niet. Vanuit mijn opleiding tot NLP Master, leer ik dat je vaak zelf weet waar je aan toe bent. Ik denk (en hoop) dat ik dingen zal zien op deze reis, waarbij ik mijn manier van lesgeven ga verbeteren, waarbij ik de kinderen meer motivatie zal geven en dat deze reis me aan het denken zal zetten over mijn rol in de klas. 

Daarnaast is ’te veel tegelijk’ ook wel hoe ik in elkaar steek; het kan niet druk genoeg. Ik blijf graag bezig. Ik werk dit jaar in een enorm leuke groep 7/8 op OBS de Springplank, die wel wat uitdagingen bevat, en waarbij duidelijk en consequent zijn bovenaan staan in prioriteit. Hierdoor merk ik dat ik qua tijd niet altijd toekom of de ruimte voel om de dingen te doen in de klas die ik oprecht leuk vind. Wij werken als school met IPC (voor degene die dit niet kennen, dit is thematisch werken, waarbij de kinderen werken vanuit doelen), en de meeste kinderen uit vinden het vreselijk. De motivatie rondom leren is laag, en ze werken omdat dit van mij moet. Hierin zou ik graag een verdiepingsslag maken, zodat ‘het zweet op de juiste rug gaat staan’. Groep 7/8 maakt zich gereed voor de volgende stap in hun leven, namelijk de middelbare school.  Hierbij wil ik ze deze zelfstandigheid leren, zelf leren eigenaar van hun proces te zijn en dit ook te voelen. Leren springen, durven vallen. 

Wat zijn mijn gevoelens rondom deze reis, dat werd gevraagd tijdens de CES-bijeenkomst. Geluk, dat ik ingeloot ben voor deze reis, aangezien ik op de reservelijst stond. Geluk, dat ik de kans heb om mee te gaan op deze reis. Maar tegelijkertijd voelt het ook onwennig om een week weg te gaan, niet voor mijn klas te staan. Om een week weg te gaan, met mensen die ik nu nog niet ken. Om scholen te bezoeken in de grootste stad van de Verenigde Staten, ‘The city that never sleeps’. 

 Ik hou enorm veel van quotes, woorden kunnen een enorm krachtige impact overbrengen, ongeacht of iemand dit nou letterlijk gezegd heeft, we hangen allemaal onze eigen normen en waarden aan geschreven tekst: Tell me and I forget. Teach me and I remember. Involve me and I learn.” – Benjamin Franklin. Als je dit vertaalt naar mijn eigen invulling op dit moment, betekent dit voor mij: Ik ben benieuwd wat deze reis me zal brengen, zowel als leerkracht, als persoonlijk. De verbinding aan te gaan met de groep en mezelf te ontwikkelen. Te leren door nieuwe dingen te ervaren. Theorie lezen ben ik dol op, maar het echt meemaken, daar leer ik waarschijnlijk het meeste van.

Recommended1 recommendationPublished in 04: Personalization, 05: Student-as-worker, teacher-as-coach, Reis2024

Deel deze post

3 reacties

  1. Hoi Lotte,

    Wat een fijne blog! Denk je dat je reis naar Amerika gaat bijdragen aan het verhogen van het leerrendement en de intrinsieke motivatie van de leerlingen om te werken binnen de kaders van IPC?

  2. Je gaat waardevolle dingen meemaken, die je zeker kan inzetten als leerkracht om de kinderen eigenaarschap te gaan geven, maar ook voor jezelf als persoon. Met de NLP gedachte: ‘de kaart is niet het gebied’, ga je vast en zeker genieten.

  3. Wens je veel inspiratie hoor! Volop diepgang en dus even wat minder tegelijkertijd maar focus op wat die leraren allemaal doen in de verbinding met kinderen. Dat het maar mooi verrijkend mag zijn voor jouw handelen straks! Wens je goeds

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *