”Schools should be an extension of the community”

Ik weet bijna niet waar ik moet beginnen over vandaag. Ik zit te turen naar de 9 bladzijden die ik vol heb geschreven met aantekeningen en observaties van vandaag terwijl alles door mijn hoofd speelt. Toch ga ik het proberen samen te vatten en de belangrijkste punten te bespreken.

We hebben vandaag Castle Bridge School bezocht in Washington Heights. Deze school is vrij klein (190 leerlingen) en deelt het gebouw met een andere school (wat hier blijkbaar veel gebeurd).

De school is verdeeld in 9 groepen aan 1 gang. Iedere groep bestaat uit 2 leerjaren (Grades genoemd). Het gave aan deze school is dat ze bilingual zijn. Ze spreken Engels en Spaans. dit hebben ze gedaan omdat de wijk waar de school in ligt voornamelijk bestaat uit mensen met een Latijns-Amerikaanse afkomst. Op de ochtend spreken ze de ene taal en in de middag de andere taal (hier kom ik later op terug).

De school is erg gericht op het bouwen van een gemeenschap. Die community hebben wij ook mogen ervaren vandaag en is prachtig om te zien. Het doel waar wij in Nederland echt naar mogen streven.

Dit merkte wel al bij binnenkomst. De maandag begint altijd met een moment waarbij alle leerlingen en ouders in het auditorium verzamelen om een repertoire te zingen. In het Spaans en Engels natuurlijk. Een mooi verbindend moment waar iedereen meedoet. Iedereen.

Toen we dit hadden gezien mochten we na een lekkere bak koffie de klassen afgaan en kijken hoe het er aan toe gaat, gesprekken voeren met de kinderen en de leraren de hemd van het lijf vragen als ze er tijd voor hadden.

Mijn grote liefde in het onderwijs zijn de kleutergroepen. Het speelse en pure kind zijn kan ik zo van genieten dus toen ik hoorde dat we daar ook konden kijken ben ik er nog net niet naar toe gesprint. Ik kwam in een lokaal waar de muren vol hingen met werkjes van de kinderen maar het leidde totaal niet af van de leerruimte en de rust. Alles had zijn plek en alles had zowel het Engelse als het Spaanse woord op zich. Er waren (in ieder lokaal trouwens) woordenschat borden voor het thema. De leerlingen waren aan het spelen en toen viel het me op.

Hoe ongelofelijk veel volwassenen er aanwezig zijn op een groep. Iedere groep heeft iedere dag 2 leraren en daarnaast nog Para-profesionals. (wat wij kennen als een onderwijsassistent) en ohja, een groep vaak is niet groter dan 24 kinderen…

Veel kinderen waren in gesprek en ze switchte snel tussen talen of spraken in beidde talen met elkaar. 1 kind vroeg wat in het Engels aan een vriendje en hij reageerde in het Spaans, dit gebeurde de hele dag door in ieder lokaal (ik zei toch dat ik er nog op terug zou komen). De kinderen waren heel zelfstandig en ontzettend behulpzaam. 

 De sfeer die in deze mooie school heerst en de open sfeer door de community building tot stand komt zorgt voor geweldige interactie tussen leerlingen en leerkrachten. Iedereen mag er echt zijn en wordt met respect behandeld. 

Jose (de leerkracht die ons rondleid) legde dit uit aan de hand van de 4 basis principes die ze vanaf pre-K (groepen 1/2) aanleren:

Empathy- we care about our bodies

Equity- we care about our learning

Respect- we care about each other

Responsibility- we care about the classroom

Een voorbeeld hiervan was een verhaal wat Jose vertelde over een leerling die meerdere collega’s zagen slapen in een hangmat die in de ”peace zone” hing. Wij vonden dat natuurlijk apart dat een leerling lag te slapen in de les.

Toen kwam het verhaal: ”Deze leerling komt uit een gezin wat gevlucht is uit Venezuela. Hij woont met zijn ouders in een opvang centrum waar ze ’s avonds wachten op eten en op antwoord wat er gaat gebeuren. Deze leerling zit in zo’n stressvolle situatie dat hij na een paar lessen op is, dus doet hij een dutje tot hij weer goed mee kan doen met de les.” ‘we care about our bodies and we care about our learning.” De andere leerlingen zeggen daar verder niks over of maken hier misbruik van. Een mooi leerpunt vanuit een schrijnend voorbeeld.

Op ieder moment zag ik mijn leerdoel terugkomen. Het is volledig vertrouwen op- en meegaan in de belevingswereld van de leerling. Wat voelt de leerling, waar zit het mee, waar kan het jou wat leren? Als leraar de keuze bij de leerling laten en het curriculum zien als een advies, niet als een hard gegeven.  Het zien en begrijpen van de mens in je klas en dat begrip terug krijgen. Die community bouwen en altijd positief erin blijven staan. Dan blijft er geen ruimte over voor corrigeren wat snel schade kan opleveren. Dan komt er ruimte vrij voor het goede gesprek,  het betekenisvolle gesprek en zal je als leerkracht niet hoeven sturen. De leerlingen laten het pad wel zien, je hoeft er alleen maar voor ze te zijn als ze het nodig hebben.

En toch, alles rust op die community waar ze iedere dag aan- en op bouwen met elkaar. van leerling tot ouder tot schoolleider. Je kan het niet alleen en je hoeft niet alles alleen te doen, a sense of belonging and the feeling that you matter. Van de rekenles tot de schoolkeuken en koelkast die gebruikt wordt door ouders die het niet breed hebben. Je bent er voor degene die het nodig hebben of als jij iemand nodig hebt.

Ik laat jullie voor nu achter met een quote van Jose die me raakte. Een zin die we in Nederland (nog) beter mogen begrijpen. Als dat ook maar een klein beetje zou lukken, al is het maar in 1 klas. Zou er een begin zijn van die prachtige community uit Washington Heights in Nederland:

                                      ”We just want to hug and support you, the learning will come later.”

Recommended2 recommendationsPublished in 05: Student-as-worker, teacher-as-coach, 08: Commitment to the entire school, 10: Democracy and equity, Reis2024, Reisblogs