Revision is the Engine of Learning

Edit: Deze blog is veel later gepost dan de andere. Dit i.v.m. technische problemen met de website en de 2 zware reisdagen terug. Ik hoop dat jullie er van genieten. Dan gaan we gauw terug naar Tom van 4 dagen geleden:

Francis W. Parker Charter Essential School in Devens Massachusetts. Vlak buiten Boston.

Wat een magische plek van onderwijs en ontwikkeling. Ik heb daar met mijn collega’s twee dagen mogen ervaren waar progressief en inclusief onderwijs echt voor staat. En nu ik terug kijk op deze twee dagen wordt ik er emotioneel van. Ik heb expres gewacht met deze blog omdat ik gister merkte dat het mentaal en emotioneel zoveel vergt ik van mening was dat vandaag net zo mooi, magisch en zwaar zou worden. Daar had ik gelijk in.

Waar te beginnen. Ik kan nu hele verhalen schrijven en alles tot in detail vastleggen maar dan komt het alsnog niet over zoals ik het heb mogen ervaren en wat het mij heeft gebracht. Het is een school waarin leerlingen van 7th tot 12th grade zitten (12-13 tot 17-18 jaar oud). Parker is de eerste echte CES school en de school waar Theodore Sizer de 9 CES principes heeft geschreven. De 10e is later toegevoegd en de tafel waaraan hij ze heeft geschreven stond in onze ”home base”. Als een fan van geschiedenis en iemand die waarde hecht aan de dingen waar mensen iets belangrijks hebben gedaan vond ik dit heel gaaf. (Nerd-alert haha)

Vanaf het moment dat je de drempel overgaat, stap je middenin deze principes en voel je de saamhorigheid. Iedere leerkracht is vrolijk, relaxed en praat heerlijk informeel met leerlingen. Tijdens de advisory blokken (aan het begin van de dag en het einde van de dag) wordt stilgestaan bij de transitie van thuis naar school en vice versa. Dit gebeurd aan de hand van gesprekken en spellen waarin de leerkracht ook open en eerlijk meedoet. Hierin worden al vele banden gevormd tussen leeftijdsgenoten en wordt er op een mooie manier gewerkt aan het gevoel van community en acceptatie van wie je bent.

De klaslokalen hangen vol met quotes, posters, werk van leerlingen van de vakken die er worden gegeven en straalt alles persoonlijkheid uit. Van zowel leerkracht als student. Een zo’n voorbeeld was een quote board in de 12th grade Election class. Het straalt karakter, humor en community uit over een klas die met een heel serieus project bezig is.

Ik heb lessen bij mogen wonen waarin ik zoveel vrijheid zag binnen een kader wat helemaal gericht was op persoonlijke ontwikkeling en de constante vraag ‘‘but why’‘ werd gesteld. De nieuwsgierigheid en leerproces van de leerlingen word constant aangemoedigd. ”Yes google can answer the question but that’s not what i want. I want to hear what you think happens.”

Iedere leerling is een meester van zijn eigen ontwikkeling en word uitgedaagd om te ontwikkelen op zijn/haar tempo en manier. Het is dan ook project based onderwijs. Binnen de 4 domeinen die de school gebruikt voor hun curriculum moeten de studenten werken aan hun ”skill-set” die voortvloeien uit een lijst aan criteria. Deze criteria vormen een rubrics en verzameling van vaardigheden per domein waarin de leerling binnen hun projecten koppelingen kan maken. Daar krijgen ze uitgebreide geschreven feedback op die ze verwerken tot ze hun vaardigheden hebben behaald.

Ze hebben geen toetsen zoals wij die kennen. Wat moet dat heerlijk zijn als Nederlandse leerling.

Maar nu hoor ik je denken: ”Tom, hoe waarborgen ze dan de kwaliteit van onderwijs en weet je als leerkracht dat ze het niveau behalen wat ze moeten hebben als ze naar het vervolgonderwijs willen gaan binnen een Educatie systeem wat is gebouwd op standaard toetsen met cijfers en belangrijke doelen die duidelijk aangetoond kunnen worden?”

Een hele goede en terechte vraag ( ook al had ik deze misschien iets minder langdradig en sarcastisch kunnen stellen nu ik hem zo terug lees).

Ze gebruiken een portfolio/gateway systeem waarin deze vaardigheden centraal staan. Amerika heeft het geluk dat de State exams (verglijkbaar met cito en eindexamens) niet verplicht zijn voor leerlingen. Ouders en leerling kunnen kiezen hier niet aan mee te doen wat dus niet betekend dat je niet naar College kan gaan. Wel moet je deze examens afnemen als je naar de universiteit wilt gaan. (Wij hoorde later terug van een trotse docent dat het overgrote deel van Parker leerlingen alsnog hoog scoren en vaak hoger dan leerlingen van omliggende scholen)

De leerlingen bouwen vanaf 7th grade een portfolio op waarin ze projecten stoppen waar ze zelf trots op zijn en waarin ze die vaardigheden hebben behaald. Hebben ze een overgroot deel van hun Division Skills (leerjaren opdeling) gehaald mogen ze een brief schrijven waarin ze hun ontwikkeling laten zien en dat ze naar de volgende Division willen gaan. ”A letter of intent” Wordt deze geaccepteerd gaan ze een groot project aan waarin ze veel van deze skills naar voren laten komen in een tentoonstelling waar leerkrachten, leeftijdsgenoten en familie aanwezig is. Halen ze dit wordt er feest gevierd en kunnen ze doorstromen. Hier zit de waarborging in verstopt. Als een leerling de benodigde vaardigheden niet heeft behaald kan deze dus ook niet het Gateway project beginnen. Het komt maar heel zelden voor dat een leerling dit niet haalt.

Aan het einde van dag één raasde mijn hoofd met alle ideeën en plannen om dit onderwijs in Nederland van de grond te krijgen. Eerlijk gezegd was ik hier misschien te vocaal en enthousiast over wat zorgde voor een running joke tussen een collega waar ik riep om onderwijs revolutie en gekscherend Les Miserables begon te luisteren en zacht te zingen. Excuses daarvoor collega’s (ook al was dit grappig).

Tijdens de reflectie die middag werd er vanuit onze begeleidende docenten van Parker gevraagd wie er met een idee of dilemma een workshop wilde geven. Ik met mijn grote mond en (net gevormde) semi-radicale ideeën wilde natuurlijk meedoen.

Tot mijn grote verbazing kreeg ik die avond een appje dat ik dit mocht gaan doen aan de hand van een gaaf model voor brainstormen. Het Charette model (ik ga jullie de volledige uitleg besparen). Met veel zenuwen en gedempt enthousiasme stapte ik de volgende ochtend de bus in terug naar Parker.

Maar wat ben ik blij dat ik mijn mond voorbij ben gelopen.

Tijdens de workshop (onder leiding van de briljante leerkracht Alec) kreeg ik antwoord op mijn vraag: ”What would be the first steps for restructuring our Method focused education system to the Parker portfolio/gateway system with the Reflection and Revision based checking.”

Een mond vol en een vraag waar menig directeur misschien van gruwelt. (En daarmee bedoel ik directeuren van scholen die zich niet bezig houden met inclusief onderwijs of de CES principes integreren binnen hun school)

Waarom zouden we een systeem veranderen wat al jaren super werkt? Ook al blijkt steeds meer dat het huidige onderwijssysteem totaal niet toereikend is voor veel leerlingen omdat we uitgaan van een leerlijn gericht op wat het gemiddelde kind, wat niet bestaat, op die leeftijd zou moeten beheersen qua leerstof en daar een oordeel over geven met cijfers i.p.v. te kijken naar de groei op specifieke vaardigheden en juist daar positief op in te haken. Do you hear the people sing? singing the song of angry men. Ik merk aan mijzelf dat ik steeds meer van mening ben dat wij in Nederland ons doodstaren op toetsen en leerlijnen omdat dat altijd al zo geweest is vanuit de overheid. En het werkt steeds minder voor steeds meer leerlingen. Kinderen moeten meer ervaren, meer zelf ontdekken en hoe gaan we dit integreren binnen onze scholen?

Na deze mooie sessie en met de antwoorden op zak kan ik nu beginnen met het maken van een voorstel om dit te gaan doen.

Wat na vandaag ook heel duidelijk naar voren kwam voor mij was de emotie en het idee achter het Portfolio/Gateway systeem in combinatie met hun manier van feedback geven.

Het heeft voor mij antwoord gegeven op een leerdoel waarvan ik niet wist wat ik deze had. Een leerdoel waar ik al lang tegenaan hik en na eze dagen er voor heeft gezorgd dat ik met een vernieuwde passie voor het onderwijs en een ”steely determination” om deze vorm van onderwijs naar Nederland te halen. ”Wie ben ik als persoon in het onderwijs en waar ligt mijn hart.”

Mijn hart ligt dus bij het onderwijs van Parker Essential School. Het heeft mijn passie voor het onderwijs weer aangewakkerd en mij zoveel enthousiasme en energie gegeven dat ik niet kan wachten om mijn eigen school binnen te stappen en er meteen mee aan de slag te gaan.

Deze prachtige vorm van onderwijs wat focust op het kunnen van de leerling en het eigenaarschap van het leerproces bij de leerling laat. Niet oordeelt maar altijd de vraag stelt waarom en hoe. De verbondenheid zoeken en vinden tussen iedere factor. Hoe de community wordt gebouwd en iedereen er is zoals diegene is. Hoe de fysieke ruimte het leerproces en karakter weerspiegelt. Maar boven alles de humor, de trots op het gemaakte werk, het plezier tussen leerlingen en leerkrachten en het willen leren was wat ik voor ogen had toen ik jaren geleden besloot het onderwijs in te gaan. Nu ik erop terug kijk heeft bijna alles in mijn studie en carrière geleidt tot het mogen ervaren van deze week maar vooral de afgelopen twee dagen. Dat klinkt heel filosofisch en vaag. Maar als je mij jaren geleden had gevraagd of ik mee zou gaan naar Boston voor scholen bezoek had ik afgeslagen. Het was mijn tijd nog niet. Ik moest eerst zelf veel leren maar vooral vallen en opstaan voordat ik hier mocht ervaren wat ik heb ervaren. Ik gun het ook echt iedereen vanuit de grond van mijn hart om daar rond te dwalen en lessen bij te wonen en je te laten verwonderen. 

Ik kijk terug naar deze reis en deze school als een nieuw begin. Het begin van een missie voor SAAM*, De Uilenbrink maar vooral een nieuwe missie voor mijzelf. Om bij jezelf te blijven, jezelf altijd de vraag ”waarom” en ”hoe” te stellen maar vooral te kijken naar het kind, niet de leerling die voor je staat. Ga die verbinding aan, hang je klaslokaal vol. Maak het zichtbaar, maak het leuk en verbind.

Zoals jullie misschien al hebben gemerkt ben ik heel erg van de quotes. Ze dragen grote ideeën en gedachten met weinig woorden uit en ik sluit mijn laatste serieuze blog af met een quote niet van deze reis maar die wel belangrijk voelde. Een quote die gezien de ontwikkeling van deze week wel passend lijkt:

“The beautiful thing about learning is that no one can take it away from you.” – B.B. King

P.s. ook nog een bekende grappige quote over een leven lang leren die je een paar keer moet lezen maar altijd een favoriet blijft van mij, ik kan het toch niet laten:

”Buy a man eat fish, He day, Teach fish man to a lifetime.”

Wijze woorden vanuit een oververmoeide maar voldane Tom.

Recommend0 recommendationsPublished in 01: Learning to use one’s mind well, 04: Personalization, 05: Student-as-worker, teacher-as-coach, 09: A tone of decency and trust, Reis2024, Reisblogs