Parker

De laatste school alweer. Het studie gedeelte van de reis is afgerond en wat hebben we veel mogen zien, ervaren en daarvan leren. Op Parker maakte het praten met de studenten het meeste indruk op mij. Het is een middelbare school waardoor je bij sommige kinderen even langs het stukje “puber zijn” heen moest kijken. Maar bij de seniors hoefde dat niet. Ondanks dat zij het verste van de basisschool afstaan, vond ik hen het meest interessant. Omdat zij zo mooi over de school konden vertellen. We ontmoetten Kevin, een senior die bijna gaat ‘afstuderen’ van Parker. Wanneer hij voor de gehele groep staat denk ik: ah dat is een van de stoere jongens. Die hier is omdat het moet. Toevallig word ik met nog een aantal collega’s bij hem ingedeeld. Hij vertelt ons dat hij pas in 9th grade op Parker begon (in plaats van in 7th grade). Daarvoor zat hij op een reguliere school. Hij was dus het standaard systeem gewend met leren voor een toets en daar een cijfer voor krijgen. Toen hij op Parker kwam zag hij dat ze hier geen cijfers hebben maar een “weird rubric”. Zijn conclusie? Mooi: ik hoef hier dus niks te doen. Maar door de jaren heen kwam hij erachter dat dat het tegenovergestelde was. Hij kan vertellen wat hij allemaal heeft geleerd, over school maar vooral over zichzelf. Hij weet precies wat voor leerstijl hij heeft. Wat hem helpt en wat niet. Wij geven aan dat we het mooi vinden dat hij concrete hulpvragen aan zijn leerkrachten stelt. Waarop hij antwoordt “Yeah I learned here that teachers don’t have to be your enemy. They are really here to teach us something and they really want to help. And in some way we teach them as well. We just teach them about us.” Dit geeft voor mij de sfeer van Parker prachtig weer. De passie van de leerkrachten om de leerlingen te helpen, maar ook de leerlingen écht te kennen.

Ook over mijn leervraag heb ik hier weer veel geleerd. Het zweet op de rug van de leerlingen zetten. Dat doen ze hier door het projectmatige werken en middels de woorden ‘reflection’ and ‘revision’. Iets waarvan de studenten met een lach zeggen dat ze dit te vaak horen. Ze krijgen constant feedback tijdens het proces. Maar ook op het eindproduct. Een eindproduct lijkt eigenlijk nooit in een keer goed te zijn, ook al hebben ze constant feedback gehad. Op het eindproduct krijgen ze geschreven feedback. Middels een rubric kunnen ze zien aan welke eisen het eindproduct al wel en nog niet (helemaal) aan voldoet. Daarna krijgen de studenten altijd de kans om het te herzien en opnieuw in te leveren met als doel: alle eisen behalen. Moet dat op ieder product? Nee. Het zijn tenslotte ook pubers. Als ze de minimum eis maar halen van 9 behaalde eindproducten die voldoen aan de eisen. Dan mogen ze door naar de volgende division. En de een heeft daar nou eenmaal meer tijd voor nodig dan de ander. Maar met de hulp van hun leerkrachten komen ze er wel. Delen hiervan ga ik zeker uitproberen in mijn klas. Het maken van een rubric en het proberen over te brengen van het belang van reflecteren en herzien. En vanuit daar weer verder bouwen. Niet te snel willen gaan. Zoals de omslag van deze post zegt: a little progress each day adds up to big results. 

En dan nu: tijd voor een feestje met deze onwijs slimme, kritische en gezellige groep!