Op een andere manier vragen stellen en aanzetten tot denken en doen.

Vandaag stond Central Park East (CPE) op het programma. Bij binnenkomst moesten we allemaal een voor een ons paspoort laten zien, zodat de beveiliger ons kon inschrijven. Toen kwamen de directeur (Gabriel) en Bruce (een oud leerkracht ons ophalen. We kregen korte uitleg over de school en mochten toen de klassen gaan bezoeken.

Al snel kwam ik in het muzieklokaal terecht. Dit lokaal was echt een droom. Een van de grade 4/5 klassen daar bezig was met het oefenen voor een concert wat ze binnenkort hebben. Er was een grote verscheidenheid aan instrumenten en iedereen wist wat ze konden doen. Ze waren elkaar aan het aanmoedigen en hielpen elkaar als het mis ging. Naderhand raakte ik in gesprek met de muziekleerkracht en ze gaf aan dat de leerlingen 2 of 3 keer per week 50 minuten les hebben en dan bezig zijn met koor en instrumenten. Ze mogen zelf een instrument uitkiezen en daar gaan ze mee oefenen. Een tijd later ben ik nog een keer wezen kijken toen pre-K or K-1 aan het oefenen waren. Ook zij waren aan het oefenen met heel hun hart. Mijn leven bestaat grotendeels uit muziek. Ik sta er mee op en ga ermee slapen. Op het werk sta ik soms ook te zingen. Om dit lokaal te zien, met deze kinderen die daar als kleine community er voor elkaar zijn en samen iets moois bedenken en neerzetten, was gewoon geweldig!

Maar, terug naar de rest van de school. Gabriel vertelde dat CPE een project-based school is en dat het curriculum hier omheen gemaakt wordt. De kinderen vrijheid, maar ook de verantwoordelijkheid die daarbij hoort. Hij noemde meerdere malen hoe belangrijk routines zijn voor de leerlingen bij het organiseren van hun spullen. Ook helpt het de leerlingen om verantwoordelijkheid te nemen voor de klas.

De leerkrachten op deze school stellen de leerlingen keer op keer vragen, waardoor de leerlingen weer aan het werk gezet worden. De leerkrachten geven weinig tot geen complimenten. , want door de vragen die je stelt geef je ze vertrouwen in zichzelf. Door complimenten te geven worden er mogelijk verwachtingen geschept, waar een leerling tegenop moet gaan boksen. De leerlingen willen zich dan misschien gaan bewijzen aan jou, terwijl je juist wil dat ze het voor zichzelf doen. Vragen stellen op zo’n manier dat leerlingen zelf weer verder kunnen, is iets wat ik graag meeneem naar mijn klas, al zal het wel oefening vergen.

Iemand stelde de vraag hoe je leert om les te geven op een progressieve manier. Het antwoord was als volgt: ‘As the teacher, you have to give up some control.’ Je kan kinderen proberen verder te helpen door middel van vragen te stellen en zij kunnen daar vervolgens proberen daar iets mee te doen of niet. Als leerkracht laat je het daarna los. Het resultaat is ook weer een leerproces waar op gereflecteerd kan worden.

En reflecteren kunnen de leerlingen. Ze hebben allemaal een eigen zelfreflectieboekje, wat ze na projecttijd invullen. Ze schrijven hierin bijvoorbeeld wat ze vandaag gedaan hebben en waar ze morgen weer mee verder gaan. Hiermee zijn ze ook eigenaar van hun eigen leerproces. Ze zorgen eigenlijk voor hun eigen differentiatie, omdat ze zelf hun eigen richting kiezen bij hun project. Een van de klassen is nu bezig met het thema identiteit. Ze zijn begonnen met een mindmap over hun identiteit. De dingen die ze in die mindmap genoemd hebben, hebben ze omgezet in bijvoorbeeld gebouwen en daarmee hebben ze hun eigen land/stand gemaakt. Nu waren ze bezig om hier 3D modellen van te maken. Dit project sprak mij zo aan en dit project sluit denk ik ook heel goed aan bij de gouden weken op school.

Morgen is het alweer tijd voor de laatste school in New York, namelijk Brooklyn New School. Ik ben benieuwd wat we daar gaan zien en wat de verschillen en overeenkomsten zijn met de scholen die ik tot nu toe gezien heb.