Not difficult……it’s a challenge!

Not difficult….it’s a challenge!

Ik staar al een tijdje naar het scherm maar er komt niks. Geen woorden, geen inspiratie om wat te schrijven of te beschrijven over vandaag.
Ik ben er te vol van denk ik……..de school Mission Hill waar we zijn geweest heeft mij en ons als groep geraakt.
Wat zij doorgaans mee maken, lijkt een worsteling waar wij in Nederland ook tegenaan lopen. Goed onderwijs, voor wat in onze ogen goed is versus de ‘afrekening’ van wat er als school van je verwacht wordt en waar je aan moet voldoen.
We hebben een lang en open, zelfs emotioneel gesprek gehad met elkaar over aan de ene kant je passie en je missie uitdragen en aan de andere kant de verantwoording afleggen over hetgeen wat je met elkaar aan het doen bent in je school.
Maar toch…….
In Amerika lijkt er zoiets als een Intern Begeleider niet te bestaan. Ik ben al twee dagen op zoek naar de persoon in de school die het werk doet wat lijkt op mijn werk in Nederland maar tot nu toe waren ze onvindbaar in de scholen waar we zijn geweest. Mijn missie van vandaag was er achter te komen hoe dat precies zit.
En inderdaad, het lijkt erop dat wederom mijn functie als zodanig in een school als deze eigenlijk niet bestaat. Wat nog het dichtste bij komt is iemand die leerkrachten helpt met het invullen van een plan voor een kind waar extra hulp nodig heeft. En eigenlijk is dat ook niet eens een taak van mij in Nederland.
Ik heb grote moeite gedaan om te achterhalen hoe dat nou precies zit. Wat gebeurt hier, wat doen ze op deze scholen waardoor het lijkt dat een Intern Begeleider als zodanig niet nodig is?
Er is wel een learning coach, iemand die als sparring partner dient van de leerkracht om samen te bedenken wat goed is, te spiegelen, mee te denken. Er is zoiets als een Rt-er die met een kind buiten de klas werkt ter ondersteuning van die leerkracht. En er is iemand die helpt met de administratie van een plan…………. maar nee, verder kan ik ze niet ontdekken, intern begeleiders in de Amerikaanse scholen.
In gesprek met Amina, een van de leer’kracht’en die haar naam grote eer aandoet, hebben we doorgeakkerd wat het precies is waar ik naar op zoek ben. Spreken we dezelfde taal als het gaat over Special Needs? Over welke kinderen hebben we het als we Special Needs bedoelen. Of moeten we zeggen Edicational Needs. Zeggen we hetzelfde? Bedoelen we hetzelfde? Ja, dat doen we!! Check, Check, dubbel check.
Volledige inclusie, met ook meer dan 30% van de kinderen die Special Needs hebben, waarom zie ik ze dan (bijna) niet?
Op Mission Hill zeggen ze, iedereen heeft Educational Needs. Kinderen maar ook leerkrachten. Iedereen heeft doelen om aan te werken. En wij helpen elkaar daar bij.
Wat is het dan wat zij doen waardoor ik dan gewoon gemist kan worden, wat is het dat zij zo goed doen, dat ik in de rol van Intern Begeleider als zodanig niet nodig ben??
Het waren vragen waar ook Amina niet meteen antwoord op had. Bij doorvragen, checken, nog een keer vragen, nieuwe check erop, verder doorvragen, ligt het antwoord misschien in verschillende dingen. Wat doen ze en andere scholen met hun:
  • Als leerkracht heel vroeg beginnen met kijken wat kinderen echt nodig hebben, ieder kind afzonderlijk
  • Je aanpassen aan wat ze nodig hebben in plaats van iets te starten en kijken of kinderen kunnen aansluiten
  • Op het tempo van het kind preventief handelen
  • Langzaam opbouwen van wat ze aankunnen.
  • Zolang we groei zien, is het goed.
  • Niks is ‘difficult’, het is een ‘challenge’!
  • Iedereen heeft doelen, wij ook!
En dat alles in een omgeving die gericht is op vertrouwen, met rust, met gedeelde verantwoordelijkheid vanuit alle betrokkenen waarbij het glas altijd half vol is. It’a not difficult, it’s a challenge!
Het besef van Amina dat die kracht die zij hebben, mijn baan in Nederland nagenoeg overbodig maakt en andersom ik het gevoel van misbaar te moeten kunnen zijn op school, was voor ons beiden een bijzondere openbaring.
Mijn missie vanaf nu is: word als Intern begeleider misbaar of nagenoeg vervangbaar!
……….En niet omdat ik als persoon en als professional niks toevoeg, nee, juist om leerkrachten sterker te maken dat zij degene zijn die vertrouwen hebben in hun eigen kunnen en professionaliteit, weten wat ze doen en waarom ze de dingen doen die ze doen en dat doen met volle overtuiging.
Want laten we eerlijk zijn, net als dat onze kinderen hun sterke krachten willen laten zien, willen wij toch ook allemaal het gevoel hebben dat we leer’krachten’ zijn!?
En dat je dus in staat bent het voor ieder kind goed te doen! It’s not difficult, it’s challenge!
De uitdaging wordt: wat is daar dan voor nodig? Wat vraagt dat van mij? Wat doet dat met leerkrachten? Wat hebben ze nodig? Hoe gaat dat er voor mij als professional dan precies uit zien, ik heb nog geen idee. Wat moet ik vasthouden, wat moet ik gaan loslaten? Waar moet ik vooral mee doorgaan? Waar moet ik accuut mee stoppen? We gaan het uitvogelen en meemaken. Het waarom is mij nu helder, het wat en het hoe, daar kunnen we het over hebben. Ik wil die ‘challenge’ wel aangaan, wie volgt?
Recommend0 recommendationsPublished in 07: Demonstration of mastery;, 09: A tone of decency and trust, Reis2019

Deel deze post

11 reacties

  1. Dit schoolbezoek heeft je een prachtig inzicht gegeven in de kracht van jouw functie in Nederland? De vraag voor jou is nu hoe ga je dat aanpakken? Wat heb je daarvoor nodig? En misschien idd ook wel waar je per direct mee stoppen? Ik ben heel benieuwd naar wat dit inzicht met je doet en hoe we dat in Nederland terug kunnen zien in jouw handelen en denken op de werkvloer!

    Vandaag weer een nieuw schoolbezoek. Wederom op zoek naar inzichten over hoe het anders kan. It’s nog difficult, it’s a challenge.

    Teacher as coach, student / voor jou is dat de leerkracht’ as worker

  2. Toen ik nog als leerkracht werkzaam was liep ik vaker tegen mijn eigen onvermogen aan om te onderkennen wat kinderen nodig hadden en logisch daarop volgend niet de voorwaarden kon scheppen om mijn kinderen dat te bieden wat ze nodig hadden. Te veel uitgaan van het systeem ipv de behoeften van de kinderen was ook een voortdurend op de loer liggende valkuil. Als je collega’s in staat zijn en de tijd en rust hebben om mee te gaan met de ontwikkelingsdrang die elk kind heeft, ben je als iber misschien niet meer nodig op de manier waarop je nu werkt. Ik kan me wel voorstellen dat er als inspirator een belangrijke taak voor je is weggelegd. Ik weet van mijn eigen tijd als leerkracht nog wel dat ik meestal niet blij was met onze iber, omdat ik vond dat die mij alleen maar meer werk bezorgde op het vlak van controleren en registreren en mij niet echt scherp hield bij het zoeken naar wat mijn kinderen nodig hadden. Het vraagt echter heel veel van een iber om de veilige structuren los te laten en met de collega op zoek te gaan naar wegen om de mogelijkheden van elk kind te ontdekken en daarna te stimuleren.

  3. En Sanne, misschien echt mooi om binnen SAAM* gesprek ‘weer’ op te pakken over hoe we ondersteuning veel meer in de groep zouden kunnen realiseren; jullie zien ginds allemaal meer volwassenen in de groep. Voor een deel hangt dat dus ook samen met dat we ‘zaken’ buiten de groep organiseren…

  4. Dat zou mooi zijn Edith, maar als het kan dan graag inhaken op wat de collega’s nodig hebben en niet van wat men van buitenaf vindt dat er moet gebeuren. Dat heeft in het verleden vaak genoeg geleid tot frustratie en verhoging van werkdruk. Maar ik heb voldoende vertrouwen in mijn dochter om daar gerust op te zijn.

  5. Hallo Sanne, daar heb jij op de scholen waar jij bij betrokken was best stevig je hoofd over gebroken. Aan de ene kant je passie en je missie uitdragen en aan de andere kant het worstelen met behalen van resultaten. Vanuit jouw rol als IB-er is het zoeken naar de manier waarop je collega’s kan laten nadenken over hun onderwijs. Waar staan ze voor? Wat vinden ze echt belangrijk? Hoe zie je dat in de klas? Natuurlijk kan je ook een vertaling naar jezelf maken. Hoe komt het dat jij denken dat jouw rol zo belangrijk is? Waar zou jij leraren meer in hun positie kunnen brengen? Wat heb jij nodig om een deel van jouw taken niet meer te doen? Veel plezier vandaag en morgen!

  6. Bijzondere constatering beschrijf je.
    Heb toch altijd veel waardevolle inzichten opgedaan tijdens onze gesprekken. Zou je niet als vervangbaar willen beschouwen. Vertrouwen geven, doorvragen, nieuwe kennis delen. Noem het maar niks.
    Ik zie je dus graag weer verschijnen 😉

  7. Wat een mooie vraag stel jij jezelf, Sanne! Hoe kun je als IB’er waardevol zijn in het leerproces van kinderen én van leraren? Mooie vraag om met collega-IB’ers op te gaan pakken ook. Herbezinnen op bestaande systemen en structuren en daarnaast dromen over de bedoeling van het onderwijs voor álle leerlingen en hoe een IB’er daarin van waarde kan zijn. Mooi, zeg!

  8. Als de WAAROM helder is, dan is er een goed fundament om de HOE en de WAT verder vorm te geven. De golden circle van jouw persoonlijke proces om jouw kracht te verstevigen. Zet ‘m op!

  9. Prachtig om te lezen Sanne dat jij je zo kwetsbaar op durft te stellen en hoe je alles wat nu op je pad krijgt met elkaar te verbinden! Ik ga na je reis graag het gesprek met je aan!

Laat een antwoord achter aan Edith van Montfort Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *