Castle Bridge

Monday @ Castle Bridge.

Na 2 mooie dagen vol indrukken van de wereldstad New York was het vandaag tijd voor een bezoek aan de eerste school “Castle Bridge” in de wijk The Bronx. Meteen bij binnenkomst van de kinderen tijdens de opening van de week valt op dat er een bepaalde rust heerst. Alle ouders, kinderen en ook wij worden uitgenodigd om samen te zingen in de aula van de school. Terwijl de grootste groep al gestart is druppelen er later nog meer kinderen binnen. Zij zijn te laat, maar sluiten zonder problemen aan bij hun groep. Er wordt op dat moment geen aandacht geschonken aan het te laat komen en andere kinderen reageren er ook niet op.

Als kinderen een pet, muts of oorwarmers willen ophouden wordt dit geaccepteerd. Het voelt alsof er minder regels zijn wat bij mij direct de volgende vraag oproept… Wat is het doel van een bepaalde regel? Blijkbaar heeft niemand last van een hoofddeksel, dus waarom zou het een probleem moeten zijn? Deze discussie is in mijn onderwijspraktijk al regelmatig gevoerd. Naar mijn mening moet er soms minder gesproken worden over regels, maar juist over verwachtingen. Ik verwacht van mijn leerlingen dat ze mij aankijken als ik met ze praat, waarbij ik ze in de ogen kan kijken en zij mij ook. Wanneer een hoofddeksel dit niet belemmerd is er niets aan de hand. Sinds een paar jaar spreken wij bij ons op school ook steeds minder over regels en meer over verwachtingen. Dit betekent niet dat er geen regels meer zijn.

Op Castle Bridge is dat ook duidelijk zichtbaar. Wanneer het teruggaan naar de klassen volgens de directrice niet volgens afspraak verloopt legt ze de boel stil. “Denk aan onze afspraak jongens, anders kunnen we niet verder. Iedereen neemt zijn verantwoordelijkheid en gaat zoals afgesproken zingend terug naar de klas. Commitment to the entire school is zichtbaar tijdens de opening. Leerlingen, leerkrachten en ouders zorgen gezamenlijk voor een fijne start van de week! Ondertussen maakt mijn hart een gelukssprongetje als ik zie en ervaar hoe muziek een belangrijke rol heeft binnen het onderwijs op deze school in The Bronx.

In de klassen is er iets wat me meteen opvalt. Niemand heeft een vaste plek in de klas. De spullen van de kinderen liggen elders in de klas. De kinderen pakken deze wanneer nodig en zitten op een plek naar keuze die op dat moment fijn voelt. Dit kan alleen zijn, of met meerdere kinderen aan een tafel, of op de grond. De instructie wordt gegeven in een kring waar de kinderen lekker dicht bij elkaar en de leerkrachten zitten. Ik ben zelf nog niet zo ver, maar het is mooi om te zien dat mijn collega’s die eerder deze studiereis hebben gemaakt ook gebruik maken van deze manier van instructie geven. Wat ik hierbij opmerk is dat er bij mijn collega’s tijdens die instructie wel meer gebruik wordt gemaakt van coöperatieve werkvormen, waardoor kinderen actief betrokken zijn. Op Castle Bridge zien we tijdens de instructie vooral de leerkracht aan het woord terwijl de kinderen luisteren. Voor sommigen kinderen is het lastig hun concentratie erbij te houden. Wanneer dit wordt teruggekoppeld tijdens een reflectiemoment wordt dit door de leerkracht als een waardevolle tip ontvangen. Fijn dat we komen halen, maar ook kunnen brengen.

Tijdens een leswisseling laat een leerling het stilte/wissel signaal klinken. Zij heeft deze taak gekregen en neemt die verantwoordelijkheid graag. Niet de leerkracht, maar de desbetreffende leerling vertelt wat er na de wisseling van de klas verwacht wordt. Iedereen neemt het aan en gaat direct volgens afspraak door naar de volgende les. Mooi om te zien. Het prikkelt mij om leerlingen hierin ook meer eigenaarschap te geven. Hoe mooi is het om kinderen zelf verantwoordelijk te maken voor hun eigen leerproces?!

Wat mij vandaag het meest verwonderd heeft is dat de klas soms door wel 4 volwassenen ondersteund wordt. De leerkracht heeft klassenassistenten en soms zelfs specialisten in de klas. Er is hierdoor veel ruimte voor differentiatie, werken in kleine groepjes of 1 op 1 begeleiding. De kinderen met ‘special needs’ kunnen goed begeleid worden. Niet 1 keer in de week, maar structureel. Er is geen IB-er, maar wel veel onderling overleg tussen alle collega’s. Er zijn geen groepsplannen en registratieformulieren, maar ieder noteert en registreert op zijn eigen manier.  Ik vraag me af of dit nu verschil maakt in het bieden van zorg op maat. Met onze groepsplannen hebben wij de leerlingen goed in beeld en stellen we nieuwe doelen en ambities voor de klas en individuele leerlingen. Ik vraag me af op welke wijze de school die we vandaag bezocht hebben en de scholen die we nog gaan bezoeken hun kinderen in beeld hebben en hoe dit bijdraagt aan differentiatie.

Na de vele indrukken in de verschillende klassen mocht ik op het eind van de dag meekijken met een ambulant begeleider van een leerling die moeite had met bepaalde executieve functies, waardoor hij in de klas regelmatig storend gedrag laat zien. Ik wil hier in deze blog niet te diep op ingaan, maar ik kan wel zeggen dat ik heel blij werd van wat ik zag tijdens deze 1 op 1 begeleiding. Wat zou ik zelf graag op deze manier met kinderen aan het werk gaan!!! Een mooie uitdaging voor mezelf om over na te denken als ik straks weer terug ben in Nederland.

Op naar dag 2 @ The Neighborhood School!

 

 

Recommend0 recommendationsPublished in 05: Student-as-worker, teacher-as-coach, 08: Commitment to the entire school, 10: Democracy and equity, Nieuws, Reisblogs

Deel deze post

7 reacties

  1. wat denk je Christel….
    Wat zou je in onze scholen zien wanneer wij echt alles ín de klassen zouden organiseren ?
    Waar we nu ook vaak kiezen voor buiten de klas ?

    Op naar moois vandaag op TNS. dagdag Edith

  2. Mooi Christel,

    Fijne observaties heb je gedaan. Sommige zaken kan je direct toepassen. Je laat weten soms zelf (nog) niet toe te zijn aan toepassen van deze dingen in je klas. Wat heb je nodig om dingen anders te gaan doen? Welke basis moet er voor jou dan zijn?

  3. Liefde voor het kind én muziek komen heel duidelijk naar voren. Mooie observatie. Je zult nog veel meer bijzonders zien en horen. Deze onderdompeling legt al een (andere) basis.

  4. Waaaauw Kris, wat heb je veel inzichtmomenten. Nu al!! Fijn dat en hoe je deelt. Smul ervan! Geniet er samen van daar. Slurp het maar op, verspreid het en haal de pareltjes eruit. ❤️ ?

Laat een antwoord achter aan Judith Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *