Wow, daar ben ik dan… in New York. Na een aantal zenuwachtige dagen vooraf, viel de reis eigenlijk best wel mee. Ik kwam gewoon door alle controles heen, wist alle lastige vragen van de douane te beantwoorden, heb mij prima vermaakt tijdens die lange vlucht en mijn koffer lag gewoon op de bagageband.
Hallo New York!
Vandaag de eerste school bezocht: Castle Bridge. De school van José. Een kleine school in Upper Manhattan. Het is een vooruitstrevende school waar tweetalig onderwijs wordt gegeven: Engels en Spaans, de school is helemaal inclusief en geeft anti-racist onderwijs. De focus van de school ligt op groei en niet op testen. De vakken schrijven, rekenen, en lezen zijn er net zo belangrijk als empathie, gelijkheid, respect en verantwoordelijkheid onderwijzen. De groepen zijn van mixed-age: K/1, 2/3, 4/5. Verder hebben de kinderen van K/1 en 2/3 1x per week Forrest school en 4/5 gaat zwemmen of werkt aan een groot theaterstuk waarin ze laten zien wat ze geleerd hebben. Een ander belangrijk onderdeel op school is de community. Ze zijn er niet alleen voor de kinderen, maar ook voor de ouders. Ze dragen echt zorg voor elkaar.
En dat zie je.
Dat begon al meteen bij binnenkomst. We mochten gelijk aansluiten bij the start of the week, Monday morning singing. Alle kinderen en leerkrachten starten de week in het auditorium en ouders mogen hier altijd bij aansluiten. De week wordt geopend met het zingen van een aantal liedjes onder begeleiding van de muziekjuf op een djembé en een ouder op dwarsfluit. Een aantal kinderen die willen worden naar voren gevraagd om voor het podium mee te zingen (CES 7 Laten zien wie je bent, wat je kent en kunt). Kinderen gaan daarna samen met de leerkrachten naar de klassen. Ouders mogen blijven en gaan samen met the principal in gesprek en kunnen ook hun vragen stellen. De ene week in het Engels, de andere week in het Spaans (CES 8 Commitment to the entire school en CES 10 Democracy and equity). Wauw, ik word echt blij van deze verbondenheid.
Hoe mooi… al 3 CES principes in het eerste half uur!
Daarna mochten we in alle klassen meekijken en rondkijken. José geeft ons een aantal kijkvragen mee, zodat je gericht de klassen ingaat.
Je ziet de leerkrachten aan het werk.
Je ervaart de rust die heerst in de klassen.
Je hoort de positieve manier waarop de leerkrachten tegen de kinderen praten. Mits ze geen Spaans praten, want daar kan ik geen touw aan vastknopen 
Maar nonverbale communicatie zegt gelukkig ook veel.
Je ziet de kinderen bezig met de verschillende taken in kleine groepjes.
Maar je ziet ook de co-teachers in elke klas, plus de andere extra handen. En daar ben ik dan toch wel jaloers op. Als je met 2 leerkrachten verantwoordelijk bent voor 20 kinderen en samen de lessen voorbereidt, dat maakt veel dingen wel makkelijker.
Wat ook opvalt is het projectmatige werken. In de klassen is meteen duidelijk met welk thema ze bezig zijn. De opdrachten waar de kinderen mee bezig zijn, zijn ook gelinkt aan dit thema.
In gesprek met de leerkrachten kom ik erachter dat aan één thema een half schooljaar wordt gewerkt! (CES 2 Minder is meer, diepgang boven oppervlakkigheid) Niet iedere klas doet hetzelfde. Er wordt gekeken en geluisterd naar de kinderen. Je kent je groep en zo kun je als leerkracht ook keuzes maken op welke manier je het thema aanvliegt of naar welk eindproduct je toewerkt. Waardoor je inspeelt op de motivatie en de betrokkenheid.
Het leren kennen van je groep daar wordt in het begin van het schooljaar veel tijd voor uitgetrokken. Het echt kennen van jouw kinderen, zorgt voor het goed kunnen begeleiden en aansluiten bij de ontwikkeling van de kinderen. De leerkracht kent de kinderen. De leerkracht weet wat ze nodig hebben. Hier de tijd voor nemen, loont uiteindelijk in het leerrendement. (CES 4 Leren en lesgeven is persoonlijk).
Mijn hoofd zit vol zo aan het eind van de dag. Veel gezien, veel geleerd, veel gesproken met elkaar.
José sluit af met een mooie vraag: Vind je jezelf passen op deze school? Zou je hier kunnen werken?
Mijn antwoord? Ja! Ik word heel blij van de aandacht voor het welbevinden, van het werken in en aan relatie, van het kinderen echt zien (en ouders), van het coachend lesgeven, van het kijken naar kinderen en daar je keuzes op maken voor je onderwijsaanbod. Ik word blij van de betrokkenheid die ik zie en de rust die ik voel in de klassen. Dus ja dit past en ja, ik denk dat ik dit kan! (CES 1 Leren en lesgeven is intellectueel uitdagend).
(Wees maar niet bang Marjon. Ik kom gewoon weer terug naar huis. Ja ik kan dit, maar dan bij ons op school!)
6 reacties
Wat schrijf je mooie dingen. Betrokkenheid. Rust. Positiviteit. Hou vast hou vast
Hoi Aukje,
Als ik je blogs lees, hoor ik het je zeggen. Waarschijnlijk elke zin die volgt op de vorige met meer passie en enthousiasme 😉
Mooi dat die eerste dag dit al brengt. Daar hoopten we natuurlijk samen al op. Ik ben benieuwd naar wat de rest van de week je gaat brengen.
Het kan, hè? Gewoon hier in ons eigenste kikkerlandje. Daar ben ik ook van overtuigd! Laten we volgende week aan de slag gaan met het uitwerken. Fijn dat je gewoon terugkomt, ik begon tijdens het lezen even te twijfelen… 😉
Tot horens!
Hoi Aukje,
Fijn dat de eerste dag meteen zo’n mooie indruk heeft achtergelaten.
Je beschrijft het allemaal heel goed.!
Ik kom jou wel helpen hoor in de klas 😉 Haha.
Hele fijne reis nog, met heel veel mooie indrukken!
Groetjes Kim
Wat een geweldig verhaal en wat leuk om zo mee te lezen!! Ik ben benieuwd naar de rest van de verhalen.
Het enthousiasme spat er vanaf Aukje! Je hebt de goede keuze gemaakt door mee te gaan op deze reis. De dingen die je ziet, hoort en voelt raken je. Je voelt je thuis en je hebt er vertrouwen in dat jij dit ook kunt.. thuis in ons Kikkerlandje. Wat is dat dan? Wat heb je dan precies gezien? Wat betekent dat voor jouw handelen, voor jouw betrokkenheid en relatie met de kinderen? Ik ben heel benieuwd naar je verdere ervaringen en ga graag eens met je in gesprek over wat je hier thuis anders gaat doen. Geniet en slurp al die ervaringen maar lekker op!
Marjon! Aukje komt niet terug..! Tenzij we haar helpen met waarmaken van alles wat ze schrijft 😉 Van systeemgericht naar mensgericht… Go, Aukje!