We zijn in Boston! De drukke straten van New York hebben plaats gemaakt voor een rustige haven waarin ons hotel zich bevindt. Het water is kalm en in de verte zie ik een constante beweging van vliegtuigen die zich klaarmaken voor de landing. Al zolang ik me kan herinneren trekken vliegtuigen mijn aandacht, nieuwsgierig naar waar ze vandaan komen en waar ze heen gaan. Op dit punt sta ik nu ook in mijn eigen reis: terugkijkend op al het moois dat ik in New York heb mogen ervaren en benieuwd naar meer!
Donderdag was onze eerste dag op The Francis W. Parker Charter Essential School in Devens, Massachusetts. Ook op deze school voelden we ons weer zo welkom. Het is zo mooi om te zien dat alle scholen trots zijn op wat ze doen en dit graag willen delen met anderen. Kort na aankomst gingen we meteen de klassen in. Iedere dag starten de studenten met advisory, de brug tussen school en thuis. De studenten komen samen in een kleine (mentor)groep en starten de dag met het delen van weekendverhalen, een vraag die ze moeten beantwoorden of een stukje reflectie. Ze praten over zichzelf en over hun gevoelens. Er heerst een ontspannen sfeer, er wordt naar elkaar geluisterd, de studenten voelen zich gezien en gehoord en zijn klaar voor een nieuwe dag. Hoe waardevol!
De school werkt vanuit de 10 CES principes, ze leren HOE ze leren. Als je hier nog nooit van gehoord hebt, is het zeker de moeite waard je hier eens in te verdiepen. Iedereen is anders en leert daarom ook anders. In het eerste jaar ligt de focus op het laten zien van de vaardigheden die je nodig hebt om tot leren te komen. Wat de studenten met deze voorbeelden en informatie doen, mogen ze zelf gaan uitproberen. Geef les uit vertrouwen. Geef ze een kans om uit te zoeken waar ze nieuwsgierig naar zijn. Geef ze de ruimte om te werken met verschillende materialen. Laat ze fouten maken, zodat ze ontdekken hoe het anders kan. Dit kun je aanmoedigen door samen te reflecteren, door vragen te stellen over het hoe en waarom. Vier de successen en bekijk samen wat anders kan en ga daarmee aan de slag.
Ik denk dat tijd één van de grootste vijand is van een leerkracht. Je wilt zoveel doen in een dag en hebt vaak een strakke planning die je moet volgen. Flexibel zijn is noodzakelijk in het onderwijs, maar toch voelt het soms als falen als je niet alles hebt kunnen doen wat je die dag voor ogen had. Maar hoeveel van die tijd in de klas wordt daadwerkelijk gebruikt om echt te leren? Hoeveel tijd wordt er ingezet om het gesprek met elkaar aan te gaan, om werk aan elkaar te laten zien? Ga ik überhaupt wel eens écht in op vragen die een leerling stelt? Tot mijn spijt moet ik de conclusie trekken dat dit niet altijd het geval is. Ik denk dat we tijd niet moeten gebruiken als excuus of moeten zien als een belemmering, maar dat we goed moeten nadenken over HOE je die tijd invult. Door meer vakken met elkaar te verbinden, creëer je ruimte voor gesprek en feedback. Create thinking time, geef ideeën de tijd om zich te ontwikkelen. Zoek diepgang in onderwerpen, doe onderzoek en bekijk het vanuit verschillende perspectieven: pas dan krijg je grip op het leerproces.
Denk groot, maar begin klein. Dit was de titel van mijn eerste blog. Hoe mooi valt alles nu op zijn plaats. Vaak zitten de antwoorden op al je vragen al in jou, soms heb je alleen wat meer hulp nodig om het te zien.
Recommend0 recommendationsPublished in Geen categorie
Eén reactie
Ah Jantine. Daar heb je een flinke kern te pakken. Tijd! En wie bepaalt nou toch wat je met tijd doet. En vooral wat er in beschikbare tijd gebeurt. Stiekempjes hebben we onze tijdsdruk ook zelf gemaakt hè. Hoop enorm dat jjj volop baas gaat zijn over jouw tijd in jouw onderwijs. Moois maken geïnspireerd door alles wat je hebt meegemaakt. Fijn dat je weer SAAM* bent