hoofstuk 6

Hoofstuk 6, het verhaal begint zich steeds meer te vormen en de stukken van de vorige hoofstukken vinden rustig hun weg terug en worden samen een geheel.

Maar eerst het moment dat me vandaag het meeste raakte tijdens ons bezoek aan Parker (middelbare school). Tijdens ons bezoek kwamen enkele studenten langs om ons hun portfolio te laten zien en met ons in gesprek te gaan. De tweede student die we spraken was Kevin, Kevin was later op Parker begonnen dan zijn klasgenoten. Meteen in het begin vertelde Kevin heel open hoe de transitie was verlopen, hieronder viel ook zijn mening van ‘ow Parker doet niet aan punten, dan hoef ik hier aanzienlijk minder te doen.’ Gelukkig had hij al snel door dat dit niet het geval was, Kevin vertelde ons hoe hij in het begin vastliep met de opdrachten en de taligheid hiervan. Vanaf het begin was het duidelijk dat Kevin zowel in zijn eigen woorden als woorden op papier erg aan het zoeken was (wat voor mezelf heel herkenbaar is) Maar toen legde hij uit hoe dit werd gezien door de leerkrachten en klasgenoten, de leerkrachten gaven zijn feedback niet meer schriftelijk maar middels een gesprek. Tevens deelde zijn leerkrachten de opdrachten op in kleinere porties, om de taal behapbaarder te maken. Kevin vertelde dat zijn mede leerlingen dit ook merkte en hem vooruit hielpen, zowel door met hem te zitten voor zijn huiswerk als door hem mee te nemen in de voor hem nieuwe les vormen van Parker.

Kevin liet ons zien hoe projecten waren opgebouwd, vanuit een paar kennislessen naar de opdracht waar de leerlingen hun eigen draai aan kunnen geven, tot de feedback en de verbeteringen. Sommige opdrachten had hij tot 4 keer toe ingeleverd, maar uiteindelijk beheerste hij de stof. Alleen bij toetsen werkte dit anders, deze mag je maar twee keer maken en inleveren. Vanuit die gegevens krijg je daarna nog wel de hulp die nodig is. Bij zowel de projecten als toetsen was het zo dat er geen punt aan vast zat, maar enkel feedback en een assessment op een schaal. (zie hieronder) Wat hier extra mooi aan was, is dat de leerkrachten met verschillende kleuren feedback gaven en dat je dus per nieuwe poging jezelf kon zien groeien op de schaal. Tot je uiteindelijk op het punt van beheersing bent gekomen. (zeker een mooie tip voor ons rapport omtrent in ieder geval IPC)

Nu zijn er in de afgelopen dagen meerdere vragen bij me op gekomen, die jullie mogelijk ook hebben na het lezen van het verhaal van Kevin.

De eerste vraag die bij mij heerste was hoe krijg je de ontspannen sfeer in de school, waarin de leerlingen elkaar accepteren en vooruit helpen.
Hier bleken ze een aparte klas voor te hebben, de leerlingen van 12 jaar die bij de school binnenstromen krijgen een jaar lang twee keer per week les over gedragsregels en hoe Parker werkt. (klassen bestaan uit +/- 15 leerlingen) Deze les wordt begeleid door een leerkracht, maar voornamelijk gedragen door 3-4 leerling assistenten uit hogere jaren(17-18 jaar).

In deze klas beginnen de leerlingen met het opstellen van regels voor de verschillende lessen, hierin heeft de leerkracht vooral een luisterende rol waarin ze soms stuurt richting conflict vermijding. Deze regels worden om de paar weken geëvalueerd en opnieuw opgesteld, zodat de leerlingen zelf ontdekken wat werkt voor de gehele klas. 
Daarnaast zitten de leerlingen in groepen van 4 samen met de oudere leerlingen om specifieke conflict gevoelens te bespreken, zowel sociaal als met de opgegeven opdrachten.

Door deze aanpak leren de leerlingen al vroeg om zelf hun gedrag en gevoel te reguleren (de veiligheidscoördinator gaf aan dat er in de afgelopen 10 jaar slechts 1 ‘gevecht’ was geweest. Dit was toen iemand tegen een kunstwerk van een ander aan was gebotst.)
Door deze vroege kennis in regulatie die ze krijgen in de processen van zichzelf en anderen, merkte ik dat de groep zich echt als een gemeenschap gedroeg. Tevens wisten de leerlingen zich hierdoor ook zelf te sturen (tot op zekere hoogte) zowel in de manier van samenwerken, beweging en zitplaatsen, als in het gebruik van koptelefoons/kauwgom/telefoons in de klas. 
Al moet ik eerlijk zeggen dat er bij mij nog twijfel heerst over in hoeverre je als school de keuze omtrent deze punten bij de leerlingen kunt laten zitten en in hoeverre je als school een beschermende rol hebt. (maar dat voor nu ter zijde)

Het laatste wat Parker in alle leerjaren doet was ‘advicory’. Dit is een les van 10-15 minuten die aan het begin en einde van de dag worden ingeroosterd. Deze lessen vormen in de ochtend een check-in moment, zowel op emotioneel/sociaal gebied als op groepsvorming. In deze lessen wordt niet alleen aandacht besteed aan hoe het met de leerlingen gaat (wat ook via teams aan alle leerkrachten wordt doorgegeven) maar ook worden er morele dilemma’s of spellen gespeeld.

Nu zijn er nog tientallen punten meer waarvan ik denk dat we als leerkrachten/Springplank/SAAM* iets kunnen leren van Parker en de andere bezochten scholen.
Maar de praktische en culturele veranderen die ik hoop mee te kunnen nemen ben ik momenteel aan het verzamelen voor een volgende blog 😉 Dus die houden jullie nog tegoed. (al is de uitbreiding van de Check-in en Check-out er al zeker één van)