hoofdstuk 5

Voor ik mijn blog begin, een kleine rectificatie van gisteren.

De eerste twee leerkrachten die ik sprak hadden me iets verteld over hun werktijden, wat verder niet breed gedragen bleek te worden. Elke leerkracht mag in New York kiezen in zijn werktijden, verplicht is van +/- 7.30 tot 15.00. Hoewel er leerkrachten zijn die hier gebruik van maken. (zoals de leerkracht die we gisteren spraken), zijn er toch ook veel die juist wel doorpakken tot ’s avonds laat. Zoals ik gewend ben bij de meeste leerkrachten die ik in Nederland ken.

Maar dan de blog:

Want vandaag was er een vraag die maar steeds in mijn hoofd bleef hangen. De vraag bleef zichzelf herhalen, zelfs toen de directie van Central Park East sprak over hoe ze de inspectie weg wisten te houden, door te laten zien dat ouders achter hun plannen staan. Gelukkig was het even stil toen de directie vertelde over het klein houden van de school, zodat iedereen elkaar kan kennen, echter werd deze stilte daarna weer verdrongen door het knagen van de vraag. 

Zelfs toen Bruce mij en een collega een half uur meenam in een uitleg over hoe je breuken, procenten en geografische vormen zichtbaar kunt maken. Terwijl mijn hoofd met verbazing keek naar Bruce ons niet iets uitlegde, maar ons liet zien hoe je kinderen in een ontdekkingsreis krijgt naar de werking van breuken, voelde ik toch de vraag achter in mijn hoofd bonken.
Terwijl we leerkrachten prachtige zinnen hoorde zeggen als: ‘luister nu, alsof je zelf gehoord zou willen worden’ of ‘doe nooit iets voor kinderen, wat ze zelf al kunnen en kijk alleen wanneer ze iets doen wat ze nog niet konden’ kwam er steeds een vraag tussendoor gevlogen.

Toen we de leerkrachten spraken over hoe ze zorgden dat kinderen passend en netjes met hun spullen omgingen en hierdoor zelfs overweg konden met zagen, hamers en lijmpistolen die altijd binnen handbereik van de kinderen lagen zodat ze meteen gebruik konden worden. Lukte het niet om het knagen te negeren. Zelfs toen mijn energie omhoog ging toen we spraken over hoe we op de Springplank de kinderen het vertrouwen kunnen geven om met deze materialen te werken, door een simpele uitbreiding/aanpassing aan ons gangkaartjes systeem, zat er iets te dansen in mijn hoofd.

Gelukkig kwam toen de pizza, die altijd iets van rust weet te brengen.

Nu zou ik de spanning kunnen breken door hier in de blog de vraag te stellen, in de hoop dat een van de lezers het antwoord weet. Maar in de middag zag ik hoe een van de leerkrachten bezig was met een rekeninstructie (ja rekenen in de middag, want mensen associëren wat je eerst doet vaak met belangrijkheid. Dus projecttijd komt eerst, als je nog vol je energie hebt)
In deze uitleg was de klas 15 minuten bezig met het oplossen van een ‘simpele’ som, die ik met gemak in 2 minuten aan de hele klas had uitgelegd zodat ze daarna zelf nog 10 van die sommen hadden kunnen maken.

Maar de leerkracht gaf ‘geen uitleg’. Ze gaf enkele papier en tijd om de som op je eigen manier uit te tekenen en bij de oplossing te komen. Toen de klas na 5 minuten pas op stap 1 was, kwam er geen haast of oordeel, enkel een paar vragen om de kinderen te herinneren aan wat ze al wisten. Maar na het kwartier, wisten vrijwel alle kinderen hoe ze de som konden uitrekenen. Niet omdat iemand ze het had verteld, maar omdat ze middels het denken en tekenen snapte wat er gebeurde.

Met mijn mooie snelle uitleg van 2 minuten hadden de kinderen zeker de som kunnen maken, maar had geen een kind gesnapt wat ze deden en zou misschien 1 kind de volgende dag de som nog kunnen maken. Maar nadat deze leerkracht de kinderen had laten denken, bevraagd en tijd had gegeven om alles visueel te maken en te verwerken, wisten vrijwel alle kinderen hoe het moest. En de paar die het niet wisten zal ze vast nog extra instructie geven 😉

Dus dit ga ik voor mijn eigen vraag ook doen, niet zoeken naar een uitleg maar mezelf even tijd geven, mezelf bevragen tot ik snap waar ik mee bezig ben.
En mocht het dan alsnog niet lukken, dan kom ik wel bij jullie voor de extra instructie.