Hoofdstuk 4, wat diepgang in je verhaal.
In het begin van het bloggen voelde ik al meteen dat dit buiten mijn comfort zone lag. Zowel het taal stuk als het feit dat andere meelezen/oordelen.
Om deze reden heb ik toen besloten om de titels simpel te houden, gewoon hoofdstukken. Want anders wist ik dat de helft van mijn tijd op zou gaan naar het kiezen van de titel en het plaatje alleen. Toch kwamen deze titels vandaag alsnog in me op, zoveel mooie termen die op Castle Bridge als bijzin worden gebruikt:
classroom ecologie (hoe je naast het leren van een leerkracht en elkaar het klaslokaal effectief inzet om te leren), Peace space (in elke klas een rust plek, met hulpmiddelen om af te koelen. Wetende dat het belangrijk is dat het kind deze plek in de klas heeft, want ook wanneer je boos/verdrietig/moe bent, hoor je bij de klas.)
Bear curriculum (hoe ze in de onderbouw middels teddyberen sociale lessen geven, kinderen verantwoordelijkheid aanleren, observaties doen en hulp geven aan ouders om met hun kind te praten)
Samen zingen (elke week beginnen ze op Castle Bridge in de theater zaal, waar alle kinderen en ouders samen zingen)
Keuze vrijheid (hier kom ik in een andere blog nog wel op terug)
De klas als uitbreiding van de samenleving.
En nog vele meer.
Nu denk ik dat ik die laatste titel zou hebben gekozen, voornamelijk omdat deze aansluit bij mijn leervraag.
Want wat mooi om te zien hoe ouders en de wijk samenkomen op en voor de school. Deze samenwerking was in elk aspect van het onderwijs zichtbaar. Zowel doordat alle RT, logopedie, speciale ondersteuningen (voor blinde kinderen, syndroom van down etc.) in de school aanwezig waren. Er was geen enkele ondersteuning waarvoor de kinderen buiten de samenleving van de school hoefde te gaan.
Maar ook in de kleine dingen, zo viel mijn oog tijdens de opening op een van de leerkrachten, deze was middels gebaren taal aan het communiceren met de kinderen. Op de vraag of er een doof kind in die klas zat, was gek genoeg het antwoord ‘nee’. Niet in die klas, maar we leren alle kinderen de basis van gebaren taal, want we hebben wel dove mensen in onze gemeenschap.
Puur al het besef dat ze de basis van een taal aanleren, zodat de kinderen later in staat zijn om met iedereen in de gemeenschap te kunnen communiceren en om deze te kunnen accepteren is al een krachtig eerbetoon.
Nu raakte Castle Bridge nog een mooie snaar bij me, toen ons werd verteld dat bij de wekelijkse oudergesprekken (want de directie van de school organiseert wekelijks een moment met alle ouders die willen meepraten/denken) een idee van ouders naar voren kwam voor een ‘buurt vriezer’, ‘buurt keuken’ en ‘buurt kledingkast’. De vriezer en kledingkast boden eten en kleding voor de ouders die het moeilijk hadden en de keuken gaf de gelegenheid voor de buurt om te komen koken als je thuis geen keuken hebt. Dit is in mijn ogen een rol die elke school zou mogen oppakken, om je school een middelpunt van je gemeenschap te maken.
Als klap op de vuurpijl kwam ik in de leerkrachtenkamer (goed verstopt) nog een paar werkboeken tegen. Met in ieder werkboek hetzelfde laatste hoofdstuk, ouders-huiswerk-ondersteuning.
In elk werkboek was voor ouders opgenomen wat hun kinderen hadden geleerd, welk huiswerk er op kon zijn gegeven, met daarbij hoe ze als ouders konden helpen bij het huiswerk. Deze uitleg was zowel gericht op hoe alle opdrachten werkte als tips in hoe je als ouder je kind begeleid/coacht bij het maken van huiswerk.
Dus mijn complimenten naar Castle Bridge, in hoe ze naast prachtig en betrokken onderwijs ook weten te zorgen dat ouders betrokken zijn bij de school en dat de kinderen klaar zijn om onderdeel te worden van de gemeenschap.
PS. Even puur voor alle leidinggevende die meelezen. De werkdag van een leraar op Castle Bridge en in vrijwel heel New York is van 7.30 tot 15.00, want de leerkrachten gaan met de kinderen tegelijk naar huis. Op de vraag of ze dan thuis nog iets voor voorbereidingen deden waren ze vrij duidelijk, nee. Want het is verplicht dat we elke werkdag één uur voorbereidingstijd krijgen onder schooltijd. Dit middels het inzetten van vakdocenten: muziek, kunst en gym.
Maar dat even puur ter inspiratie/eigen belang 😉
11 reacties
Adri,
Wat een mooie dag heb je gehad op Castle Bridge! Van wat ik hier lees, heb je al veel gezien over de community en zelfs ook al ideeën opgedaan voor ’thuis’.
Waar ik benieuwd naar ben, want je omschrijft ook dingen die binnen de community van een klaslokaal plaatsvinden, is wat neem je mee naar jouw dagelijkse onderwijspraktijk?.
Ha Daniëlle,
Het was zeker een mooie leerzame dag.
Wat ik zeker meeneem naar de klas is het deel ‘classroom ecologie’. Hoe ze de sociale normen en regels als stappenplannen voor de kinderen door de klas hebben hangen. Waar ik merk dat wij veel bezig zijn met verwachtingen uitspreken en corrigeren waar nodig zie ik in de klassen hier veel handvaten in de klassen voor kinderen om hun gedrag onder controle te krijgen en constante herinneringen aan de regels. Wat niet wil zeggen dat de kinderen niet de ruimte hebben om hun gedrag te laten zien, doordat de regels breder zijn kan je prima op zijn kop in een kring zitten. Terwijl toch de concentratie en de klassenrust in tact blijft.
Mooi Adri, die diepgang die je vanzelf toch langzaamaan pakt. Ook mooi dat de titels dan vanzelf te binnen schieten. Wat maakt nou dat de leraren om 15.00 uur met de kinderen naar huis kunnen (of gewoon gaan)? Hoe zorgen zij vanuit die community met ouders, kinderen (en gemeenschap) dat het onderwijs kwalitatief goed is en blijft, dat kinderen betrokken zijn en als klap op de vuurpijl ook nog gewoon in ontwikkeling zijn? Wat is daar dan vanuit jou voor nodig? Welk handelen van de leraar (en anderen) maakt het verschil?
Ha Peggy,
Nu heb ik in mijn nieuwe blog een kleine rectificatie moeten doen. Bleek dat ik de verkeerde twee leerkrachten had gevraagd naar hun werktijden.
Maar ik zie op de scholen hier een veel diepere relatie met de kinderen. Doordat de school vanuit zijn rol in de gemeenschap nog meer een thuisbasis zijn voor de kinderen, geeft ze dit een veiligere basis voor mijn gevoel. Dit samen met het leraar handelen, de rusthoeken in de klas, de basis positiviteit die de leerkrachten uitdragen, de creatie van een samen gevoel tussen de kinderen. Dit leraar handelen zie je ook in de persoonlijke kant van de communicatie, hoe normaal het hier is om als leerkracht je liefde voor de kinderen te tonen. Dit door het letterlijk tonen middels knuffels, gesprekken en zelfs een kus op het hoofd (wat voor mijn gevoel in Nederland niet geaccepteerd zou worden) maar ook ook de informele relatie die er soms heerst, leerkracht en leerling weten op een veel dieper niveau van elkaars leven. Wat zorgt dat de leerlingen zelfs tot volwassen leeftijd betrokken blijven bij de leerkrachten en de school.
Mooi dat snaren worden geraakt! En… misschien moet je niet mee lezende leidinggevenden iets zeggen over werkdagen? Zelf beslissingen nemen 🤓
Beste Edith,
Bedankt voor je reactie. Fijn dat je in je schema tijd maakt om met ons mee te lezen en mee te denken, weet dat dit hier in de VS oprecht wordt gewaardeerd.
Net zoals ik persoonlijk heel blij ben met de mogelijkheden die we via SAAM* krijgen en de sfeer van keuzevrijheid die er door SAAM* is gecreëerd. (dus hopelijk zie je mijn opmerking over werktijd ook niet als kritiek, maar meer als knipoog 😉
He Adri,
Wat leuk dat je meer vertrouwd wordt met het bloggen en dat de titels nu vanzelf komen. Vooral het stukje community en de plek van school in het centrum van de gemeenschap lijkt een gevoelige snaar bij je te raken (naast ook de werktijden😉). Waarom raakt je dat zo? Verruimt dat je visie op onderwijs? Zie je hier kansen m.b.t. het onderwijs in Nederland?
Ha Norma,
De school als centrum van de gemeenschap is iets waar ik al lang over na aan het denken ben. Hoe kun je als school deze rol pakken, om van je school een soort uitvalbasis te maken voor de gehele gemeenschap. Wat ik hier veel zie is dat alle zorg in de school is opgenomen, van logopedie, pschygologen maar ook wat bij ons onder GGD medewerkers zou vallen. Dit zorgt dat ouders de school vaker weten te vinden en dat kinderen zich nog meer thuis voelen. Plus dat de medewerkers hierdoor laagdrempelig hun kennis en ervaringen met elkaar kunnen delen.
Maar ik hoop dat onze nieuwe school, met een buurthuis intern ons hierbij kan helpen .
Plak de ‘relationships’ maar aan de opdracht van samen een gemeenschap zijn vast. Want: hoe ga je die gemeenschap zijn, wat is belangrijk in het contact met ouders? GO, Adri!
Bedankt voor je betrokkenheid deze reis, knap dat je tussen alle bezoeken en organisatie toch tijd weet te maken voor onze blogs.
Het contact met ouders springt op de scholen van deze reis alle kanten op. Op sommige scholen merk je dat ouders vooral buiten de school worden ingezet en enkel bij problemen of beoordelingsmomenten welkom zijn. Terwijl op andere scholen keukens worden opgezet om ouders en de gemeenschap in de school te krijgen.
Op onze eerste school zagen we dat de directie elke week tijd maakte voor een groepsgesprek met de ouders. Achteraf zou ik hier heel graag willen vragen hoe hij deze gesprekken stuurt in het positieve. Op die school wisten ze de ouders gemotiveerd te krijgen om actief in de school betrokken te zijn, van mee muziek maken, organiseren van ervaringen voor de kinderen tot het opzetten van projecten om de gemeenschap verder te helpen.
Waar ik bang ben dat deze klankgroep snel kan uitlopen tot klaagmuur. Dus dat is zeker een punt wat in de reis van volgend jaar verder onderzocht mag worden.
Wat ik zeker mee wil nemen in oudercontact, is de tip die we van de ouders in Parker kregen. Namelijk het sturen van een thema lijst aan het begin van het jaar, met de vraag of er ouders zijn die kennis of connecties hebben over het thema. Met daarbij de vraag of Parker aanspraak mag doen op deze ouders om te helpen bij deze thema’s.
Dit is denk ik een laagdrempelige manier om ouders bewust en doelgericht betrokken te maken bij het leerproces van de kinderen.
Want ik denk oprecht dat we als school zonder de ouders niet in staat zijn om een blijvende verandering te maken in ons onderwijs noch in de denkwijze van de kinderen.
Bedankt voor je betrokkenheid deze reis, knap dat je tussen alle bezoeken en organisatie toch tijd weet te maken voor onze blogs.
Het contact met ouders springt op de scholen van deze reis alle kanten op. Op sommige scholen merk je dat ouders vooral buiten de school worden ingezet en enkel bij problemen of beoordelingsmomenten welkom zijn. Terwijl op andere scholen keukens worden opgezet om ouders en de gemeenschap in de school te krijgen.
Op onze eerste school zagen we dat de directie elke week tijd maakte voor een groepsgesprek met de ouders. Achteraf zou ik hier heel graag willen vragen hoe hij deze gesprekken stuurt in het positieve. Op die school wisten ze de ouders gemotiveerd te krijgen om actief in de school betrokken te zijn, van mee muziek maken, organiseren van ervaringen voor de kinderen tot het opzetten van projecten om de gemeenschap verder te helpen.
Waar ik bang ben dat deze klankgroep snel kan uitlopen tot klaagmuur. Dus dat is zeker een punt wat in de reis van volgend jaar verder onderzocht mag worden.
Wat ik zeker mee wil nemen in oudercontact, is de tip die we van de ouders in Parker kregen. Namelijk het sturen van een thema lijst aan het begin van het jaar, met de vraag of er ouders zijn die kennis of connecties hebben over het thema. Met daarbij de vraag of Parker aanspraak mag doen op deze ouders om te helpen bij deze thema’s.
Dit is denk ik een laagdrempelige manier om ouders bewust en doelgericht betrokken te maken bij het leerproces van de kinderen.
Want ik denk oprecht dat we als school zonder de ouders niet in staat zijn om een blijvende verandering te maken in ons onderwijs noch in de denkwijze van de kinderen.