Tijdens het schrijven van deze blog ben ik een maand thuis. Een maand waarbij ik de eerste week vooral heb moeten landen. Ik heb veel gezien en veel inspiratie opgedaan. Dit alles heeft in mijn hoofd een plek moet krijgen. Wat is het een mooie inspirerende en zware reis geweest!
Maandag na de vakantie.. Ik kon niet wachten om weer aan de slag te gaan. De kinderen waren enthousiast om mij weer te zien. Eerlijk is eerlijk: ik heb ze ook gemist! We starten in de kring. De kinderen zijn nieuwsgierig. ‘’Juf, waar ben je geweest? Hoe zag die school eruit? Moesten ze daar ook rekenen? Hoe zag New York eruit?” Leuk om te merken dat de kinderen enthousiast zijn én willen weten waar ik geweest ben. Samen met de leerlingen ga ik via google streetview op zoek naar de eerste school waar we geweest zijn. Namelijk Castle Bridge. De school ziet er alleen al zo anders uit. Jammer dat we niet binnen kunnen kijken. Bijna niemand heeft ooit een andere basisschool van binnen gezien. Samen praten we over het onderwijs op de diverse scholen. Ik merk aan de kinderen dat ze nieuwsgierig zijn in alles wat ik gedaan heb. Het mooie hiervan is dat de kinderen leuke maar vooral creatieve vragen bedenken. Ze willen de gekste dingen weten.
Nadat we de school bekeken en erover gepraat hebben, wil ik ze ook New York laten zien. Ik wil ze het verschil laten zien tussen New York en Uden. De hoge gebouwen maken veel indruk op de kinderen. Vooral ‘One world’ met 102 verdiepingen vinden ze interessant. Door het puzzelen met google streetview komen we uit bij het 9-11 memorial. “Wat is dat juf?” vraagt één van de leerlingen. Ik besef me op dat moment dat de kinderen dat nooit meegemaakt hebben zoals ik.. Ik begin te vertellen wat daar gebeurd is maar ook wat ik gezien heb. De gevoelens die ik daarbij had. Op dat moment stel ik mezelf heel open en kwetsbaar op. Je kon een speld horen vallen in de klas. De kinderen luisterden aandachtig. Wat een betrokkenheid was er! De vragen die gesteld werden kregen steeds meer diepgang… “Waarom doen mensen dat, juf? Wat is het doel van die mensen geweest? Wat is er met mensen gebeurd op de 60ste verdieping? Kan dat ook in Nederland gebeuren? Mogen we een filmpje ervan zien?” Ik denk terug aan het leerdoel wat ik meegenomen had naar Amerika. Hoe zorg ik ervoor dat ik de juiste vragen stel? Hoe creëer ik meer diepgang? Ik besef op dit moment dat de kinderen hun eigen diepgang creëren. Het enige wat ik nu doe is vragen wat ze er zelf van denken. Waarom zou het gebeurd kunnen zijn? Ik leer hiervan dat kinderen de beste leraar voor zichzelf zijn en dat ik het alleen in juiste banen hoef te leiden. Na ongeveer een half uur sluiten we het gesprek af. Ik heb wel een boodschap voor de kinderen. “Lieve allemaal, als je er meer over wil weten, je wilt het filmpje zien, vraag aan papa en mama of dit mag. Ik ben niet de persoon die dit jullie moet laten zien. Ja, ik weet dat jullie het ook zelf kunnen vinden en dat, dat heel verleidelijk is. Maar praat hierover met papa en mama.” Ik zie kinderen knikken. De rest van de dag laat ik mijn inspirerende reis voor wat het is. Ik geniet van mijn dag en het harde werken van de kinderen.
Een dag later komt een kind naar mij toe. “Juf, ik heb het met mama over 9-11 gehad. Ze heeft mij het filmpje laten zien. Raar eigenlijk hé, juf. Dat sommige mensen dat doen” Mooi om te horen dat dit kind er thuis nog over nagedacht heeft en naar zijn moeder is gegaan. Deze jongen heeft zichzelf de juiste vragen gesteld. Ik heb alleen het eerste duwtje gegeven..
In de afgelopen maand heb ik langzaam kleine stapjes gemaakt om dingen te veranderen. Het belangrijkste wat ik geleerd en gezien heb, is om veel samen met de kinderen te doen. Twee weken geleden heb ik het met de kinderen over de klas gehad. Als je iets zou mogen veranderen, wat zou het zijn? “een kleed op de grond om lekker op te werken'” , ” een sta tafel”, “de tafels naar de raam draaien”. We verbouwen op dat moment bewust nog niks. Laat de kinderen eerst maar eens nadenken. Vorige week hebben we het er weer over gehad. We hebben een plattegrond getekend en zijn daarna gaan verschuiven. We hebben sta-plekken gecreëerd ( Hallelujah! de kasten zijn hoog genoeg!) er zijn tafels verplaatst en een kleed is onderweg. Het wordt zo echt de plek van de kinderen. Hoe gaaf is het om samen met de kinderen dit te veranderen. Zo wordt het hun plek om te werken, te ontwikkelen en plezier te maken.
De CES reis is voor mij een reis waarbij ik steeds bewuster word van mijzelf binnen het onderwijs. Waarom handel ik op een bepaalde manier? Waarom heb ik iets op deze manier bedacht. Wat is daar het nut van? Wat wil ik daar mee bereiken? Deze bewustwording zorgt ervoor dat ik mijn eigen handelen kritisch kan én durf te bekijken. Iedere dag weer….
Van gelukkige leraren leer je de mooiste dingen! ~Loesje
Recommend0 recommendationsPublished in 02: Less is more, depth over coverage, 09: A tone of decency and trust, Nieuws, Reisblogs
Eén reactie
Mooi Simone hoe je kinderen en ouders betrekt bij jouw reis. Mooi om te ervaren hoe jouw verhalen en vragen het leren van de kinderen een duwtje geeft. Daarna gaat het als vanzelf verder. Net als bij jou! Samen leren, hoe mooi is dat!