backpack

Het is bijna zover!

Toen ik mijn eerste blog schreef was het bijna zomervakantie. Moe van een schooljaar hard werken. En ondanks dat de CES reis nog ver weg leek, was ik wel al nieuwsgierig naar wat er zou komen. Inmiddels is de start gemaakt in het nieuwe schooljaar. De CES reis komt steeds dichterbij en daarmee wordt de nieuwsgierigheid groter.  Wat ga ik zien en voelen in Amerika? En nog steeds wil ik graag weten hoe ik mijn hele klas kan enthousiasmeren voor elke les die ik geef.

Tijdens de laatste bijeenkomst voor de CES reis werd ons gevraagd om nog een eens te kijken naar onze eerste woorden, naar onze leervragen. Waarom wil je dit zo graag leren / weten / ontdekken? Wanneer ben ik op m’n best, wat is daar voor nodig? Wat kan ik veranderen? En dan kijk ik terug naar mijn leervraag en dan zie ik staan: Hoe bereik ik in mijn klas een hoge mate van betrokkenheid en enthousiasme bij alle lessen die ik geef? Daarmee ga ik nu dus terug naar mezelf…. Wie ben ik? Hoe sta ik hierin? Deze vraag is niet zo lastig te beantwoorden. Ik zie mezelf als ontzettend betrokken bij De Uilenbrink, mijn school. Bij alle ontwikkelingen, bij het wel en wee. Hoe komt dat? Wat maakt mij zo enthousiast? Is dat altijd zo geweest?

Heel wat jaartjes geleden studeerde ik af aan de PABO en na een ruim half jaartje invallen mocht ik na een sollicitatiegesprek en een proefles gegeven te hebben starten op De Uilenbrink. Hoeveel sollicitanten er waren weet ik eigenlijk niet, maar hé….. ze vonden me daar blijkbaar geschikt! Wauw, dat was een boost voor mijzelf als juf. Ik begon met een instroomgroep. Kleine minimensjes waarvan de ouders hen bij mij in alle vertrouwen achter lieten. Wat voor impact jij als leerkracht op een kind kunt hebben merkte ik al snel. Na ongeveer een jaar overleed mijn opa en de oma van mijn partner en in die periode gingen we ook nog samenwonen! Er gebeurde heel veel in een relatief korte tijd. Blijkbaar werd ik daar niet altijd gezelliger door en een moeder kwam zeggen dat haar kind het niet meer zo fijn vond op school, ze vond dat ik zoveel mopperde. Wat een eye opener was dat zeg…. Ik zat even niet lekker in mijn vel en dit ene kind voelde dat aan. Dit is me altijd heel erg bijgebleven! Daarnaast begon ik me meer en meer thuis te voelen op De Uilenbrink. En hoe fijner ik me daar voelde, hoe meer ik van mezelf durfde te laten horen binnen het team.

Nu staan we nog vrij aan het begin van een nieuw schooljaar, nog net geen herfstvakantie. Zoals elk schooljaar heb ik de afgelopen weken energie gestoken in het leren kennen van mijn klas. Wie zijn mijn leerlingen en hoe zitten ze in elkaar? Vanuit de overdracht weet ik natuurlijk al heel veel. Ik heb hen gezien bij het kennismakingsuurtje aan het einde van vorig schooljaar, maar dat is voor mij niet genoeg. Ik probeer hen te leren kennen zodat ik hen echt kan zien. En wat dat voor mij betekent? Ik wil kinderen zien zoals ze zijn. Hun fijne, leuke en gezellige kanten. Maar ook hun niet zo leuke kanten als ze boos of misschien opstandig zijn. Wat veroorzaakt die niet zo leuke kant, kan ik daar iets aan doen? Als een kind doet wat hij doet, waarom doet hij dat dan? Snap je me nog? Mijn gedachten rollen door elkaar, maar dit is het denk ik wel. Alles wat hier boven staat vind ik heel belangrijk als juf!

Als ik dus terugkijk naar mezelf zie ik iemand die leerlingen wil leren kennen. Dat wil ik thuis ook graag. Uiteraard bij mijn eigen kinderen, en ook bij vrienden. Ik probeer iemand echt te leren kennen, sta open voor alles. Gek om dat zo over jezelf hierzo neer te zetten en als iemand het leest die mij kent hoop ik dat zij dit beamen! Dat is dus als leerkracht ook, kinderen leren kennen. Als je je ergens prettig voelt kom je tot leren. Zo heb ik dat zelf ook altijd ervaren. Want ik kan het beste van mezelf laten zien aan anderen als ik me fijn voel, zo zal dat ook voor “mijn” kinderen zijn! 

Recommend0 recommendationsPublished in 09: A tone of decency and trust, 10: Democracy and equity, Nieuws, Reis2019

Deel deze post

9 reacties

  1. Chantal, wat een mooi inkijkje in jouw gedachten! Wat een mooie reflectie.
    Jouw enthousiasme, betrokkenheid en open staan voor de ander, dat wordt herkend hoor!
    Mooi om te lezen dat je in Amerika gaat zien hoe betrokkenheid daar wordt aangeboord. Ik ben benieuwd naar jouw ervaring! Wens je alvast veel voorpret!

  2. Mooi geschreven en ik kan wel beamen wat je schrijft.
    Ben ook benieuwd wat Amerika gaat brengen voor jezelf, kinderen en school.
    Een geweldige ervaring om mee te mogen maken!

  3. Mooi geschreven Chantal. Deze reis gaat niet alleen over je werk en je leerlingen, maar ook zeker over jezelf. De ervaring die je op gaat doen in Amerika neem je mee als juf voor je school en je leerlingen en waarschijnlijk ook voor thuis.
    Succes maar vooral ook veel plezier en ik blijf je volgen.

  4. Chantal, wat mooi dat jij je eigen kwetsbaarheid laat zien in deze blog. Dat je gewoon met ons deelt waar je zelf in je leraarschap te ontwikkelen hebt. Hoe feedback jou aan het nadenken heeft gezet. Mooi hoor! En weet je, leraarschap is echt één van de weinige beroepen waar je jezelf als persoon iedere dag inzet. Dus ja er is die stevige verbinding met hoe het met jou gaat, welke ruimte je zelf in hoofd en hart hebt of kunt maken. Prachtig dat je die parallel naar kinderen maakt. Hen echt leren kennen (naast het goed kennen van jezelf). Weet je, ik weet eigenlijk zeker dat je daar heel inspirerende dingen van gaat zien, in die relaties tussen leraren en de kinderen in hun groep. Bevraag hen er op. En kijk vooral eens naar het type krachtige vragen die er gesteld worden. Onderweg naar veel moois en inspiratie voor jou, dat is wat ik je enorm gun. Goede reis!

Laat een antwoord achter aan Janine Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *