De classroom doet er toe!
Daar waar we uiteraard ook altijd zeggen de leerkracht doet er toe. Liet José me deze keer echt nadenken. Kinderen leren van hun leerkrachten (de teacher) van andere kinderen (each other) maar ook van hun klaslokaal.(Classroom)
Na een geweldig bezoek aan Central Park East (daar kom ik zeker op terug in m’n volgende blog) hadden we de mazzel om nog even een kijkje te mogen nemen bij de Neighborhoodschool die inmiddels was gesloten. De oude collega van José liet ons toe in haar klaslokaal waar we een aantal mooie oefeningen mochten doen.
De eerste ronde mochten we door haar lokaal lopen en kijken, voelen en ervaren wat er door ons heen ging. De tweede ronde moesten we doen alsof we een 10 jaar oud kind waren en ergens in de kamer gaan staan waar onze interesse naar uit ging. Dit herhaalden we door te kijken vanuit een 5 jaar oud kind. En daarna vanuit de rol als schoolleider. Uiteindelijk kregen we een aantal vragen mee die we als team met elkaar moesten beantwoorden.
-What are the children learning in this classroom?
-How are the children learning in this classroom?
-How are the children showing what they have learned?
-What can the children do in this classroom?
Het was echt een eye-opener dat we deze vragen prima konden beantwoorden zonder dat we de kinderen hadden gezien. Niet alleen konden we de vragen beantwoorden, we konden voelen en voor ons zien wat voor soort klas hier bezig zou zijn, wat voor sfeer er zou heersen. Uit alles kon je opmaken en voelen dat hier betrokken, gemotiveerde kinderen bezig waren geweest die optimaal met hun leerproces bezig zijn. Kinderen die trots zijn op waar ze mee bezig zijn en in een huiselijke sfeer kunnen werken. Ik dwaalde af naar m’n eigen klaslokaal is daar zichtbaar wat de kinderen aan het leren zijn? Is daar zichtbaar hoe de kinderen leren? Is er zichtbaar wat de kinderen kunnen doen? Nog een beetje “pijnlijker” was het toen José en zijn oude collega aangaven dat ze zich bij hun bezoek aan de Nederlandse scholen het meest hadden verbaasd over onze inrichting van de klaslokalen. Eerlijk gaf hij aan hoe kun je gemotiveerd en geïnspireerd raken om te leren als de tafels alle dagen hetzelfde staan in traditionele rijen/ groepjes waarvan je al voor je ziet dat de leerkracht in de front staat. Letterlijk gaf hij aan ik zou kunnen slapen op jullie vloeren zo clean is de ruimte maar elke dag komen om iets te leren…
En wij ons maar druk maken over teveel prikkels voor bepaalde kinderen. Daar hebben ze hier hele andere oplossingen voor en wordt doorleefd in het principe ;
-Take care of your body
-Take care of your learnings
-Take care of each other
-Take care of your feelings
-Take care of your classroom
Veel stof om over na te denken.
Er beginnen allerlei ideeën te borrelen waar ik de komende dagen eens goed over ga nadenken. Ik hoop bij Parker in Boston verder geïnspireerd te raken en nog meer moois te zien voor antwoorden van m’n leervragen.
4 reacties
Wat een mooie nieuwe inzichten heb je gekregen! Ook meteen de koppeling gemaakt naar je eigen klas. Benieuwd naar hoe je dit zal gaan doen. Inspirerend om te lezen. Succes met het geven van een plekje van al je ideeën ;). Heel erg benieuwd naar je volgende blog!
Wat een mooie indrukken. Inderdaad beide scholen bezocht en het uiterlijk is niet zo gelikt als op onze scholen en de prikkels worden weggehaald. Ook met het oog op het eigen maken van de stof, moet veel verdwijnen zodat ze niet steeds “afkijken”, maar hoe fijn en veilig is het leerproces als je alle hulpmiddelen om je heen ziet als reminder om weer verder te komen in je leerproces en het werk dat je moet maken. Ook bijzonder om te zien dat niet alle kinderen eigen laatjes en tafeltjes hebben maar soms leren vanaf werkplek op de grond, op een bankje ed. Mooi om te zien wat je mee naar huis neemt en hoe je het zelf anders zou doen. Daar leer je ook van ;-).
De eeuwige struggle….je wilt dat je klas een fijne plek is om te kunnen leren. Maar wat is een fijne plek? Voor wie? J”e mag niet spieken dus alle hulpmiddelen weg”, zegt de methode.
Je leert van elkaar, overleg samen, praat met elkaar over… zo fijn om het op die manier te doen. Waarom moet je iets na een paar keer oefenen al kunnen, en dit bewijzen middels een toets. Het ene kind beheerst het sneller dan het andere….waarom dan de hulpmiddelen weg….?
Al deze vragen komen weer opnieuw in me op na het lezen van jouw blog, Mirjam. Mooi om na jullie reis eens samen over te praten!
Ja, precies Ellen!