Dag 1

Ik ging met hoge verwachtingen naar twee scholen in New York.
Op de eerste schooldag in NY werden we op Castle Bridge ontvangen door een super entousiaste juf die ons meteen een zeer welkom gevoel gaf. Ook zij had duidelijk ontzettend veel zin in deze schooldag! Daarna mochten we de weekopening bijwonen. Alle kinderen zaten groepsgewijs bij elkaar en elders zaten ouders. Gedurende 40 minuten zongen ze samen liedjes die begeleid werden door 3 vrolijke leerkrachten en 2 oudere kinderen. Ondertussen druppelden er nog ouders en kinderen binnen. Iedereen wist wat er van hen verwacht werd, waar de spullen moesten liggen, waar je je moest melden en dat er geen ellebogen op de tafel gewenst waren. Er heerstte rust en ik voelde een gemoedelijke sfeer die alleen op het einde verbroken werd toen iedereen al zingend hun jas en tas ging halen en er daarbij door kinderen tòch gesproken werd. Daarop volgde een schril fluitsignaal en een strenge stem van the principal. Persoonlijk schrok ik hier van. De rust keerde meteen terug, maar voelde voor mij toen minder natuurlijk. Iedereen ging zingend naar de klas (en als je de tekst niet kende, moest je neuriën).
Op de school zag ik veel structuur: spullen lagen op de juiste plek die gelabeld was, gedragsregels hingen aan wanden, foto’s van leerlingen werden opgehangen bij binnenkomst, leerlingen liepen op de gang in een rij over de streep die op de vloer stond. Persoonlijk houd ik van structuur op school, onder andere omdat het veiligheid en duidelijkheid biedt. Op deze school vond ik dat de hoeveelheid aangeboden structuur de verantwoordelijkheid die we leerlingen willen geven soms te veel wegnam. Ik heb veel foto’s gemaakt over dingen die me aanspraken en die ik graag aan mijn team wil laten zien. Waarschijnlijk kan ik hen daarmee enthousiasmeren. Ons team is namelijk al twee jaar verwend met een collega die deze studiereis mocht maken en mede hierdoor zijn er bepaalde keuzes gemaakt waardoor ons onderwijs verbeterd is. Zo zijn mijn collega’s en de kinderen erg enthousiast over IPC waarbinnen de CES principes goed vorm kunnen krijgen. We zijn er nog maar 2 jaar mee bezig, maar deze dag zag ik dat wij echt al goed bezig zijn!
Ik heb ook dingen gezien waar ik niet enthousiast van werd. Dat verbaasde me, want mijn verwachtingen lagen hoog omdat ik zoveel enthousiaste verhalen gehoord had. Ik zag leerkrachten die kortaf en luid praatten tegen kinderen (Of assistentes deden dat. Deze scheidslijn was dun, wat ik erg knap vond). Ik zag lessen waarbij niet gedifferentieerd werd en waarbij de mondelinge instructies lang waren. De digiborden werden niet of slechts als projector gebruikt, en de directeur deed eigenlijk niet aan klassenbezoeken. Ik vroeg me af of de kinderen met special needs konden krijgen wat ze nodig hadden.
Structuur in de organisatie is ook handig wanneer je gebruik mag maken van veel extra handen binnen en buiten de klas. De schoolpopulatie zorgt o.a. voor deze mogelijkheid: 30% van de leerlingen heeft extra begeleiding nodig (syndroom van down, gehandicapt, autisme) en er is sprake van twee talig onderwijs. In de ochtend werd er Spaans gesproken en in de middag Engels.
Er is veel overleg tussen de (duo)leerkrachten over de kinderen en over de invulling van de lessen. Het is zelfs mogelijk om dit tijdens schooltijd te plannen. Bij ons op school overleggen wij wekelijks tijdens het ‘gezellig bijkletsen’ of tijdens een teamvergadering. De tijd vliegt dan voorbij! Er is altijd zoveel te bespreken… Maar nu (na drie dagen) heb ik meer dan ooit de behoefte om met mijn lieve collega’s in gesprek te gaan over ècht diepgaande vakinhoudelijke dingen/aanpakken/schoolvisies. Ik ben hier geïnspireerd geraakt door collega’s. Wat fijn als wij als team dit onderling ook kunnen doen!

Recommend0 recommendationsPublished in 09: A tone of decency and trust, Reisblogs

Deel deze post

4 reacties

  1. Wendy,
    Je beschrijft het zoeken naar de balans tussen structuur en verantwoordelijkheid voor leerlingen. Zou dat een thema kunnen zijn waarover je met je collega’s in gesprek kan? En misschien ook met de kinderen?
    Dat gesprek over ècht diepgaande vakinhoudelijke dingen/aanpakken/schoolvisies waar zou dat voor jou over moeten gaan

  2. Wat mooi dat verlangen om meer diepgaand met je collega’s in gesprek te zijn! Dat is precies de bedoeling. Dat goede gesprek over dat prachtige werk met kinderen. Maak moois ginds en straks fijn weer hier!

  3. Mooi Wendy, ik herken het kriebelende gevoel om deze ervaringen te willen delen met collega’s. Fijn ook dat er nu binnen ieder team steeds meer collega’s zijn die mee kunnen praten vanuit dezelfde ervaring. Blijf praten, vertellen en delen en vooral doen!

Laat een antwoord achter aan Sandra Beuving Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *