inCollage_20181119_230520975

Crealab-genot, veroorzaakt door CES

Drie weken nadat ik weer voet op Nederlandse bodem zette, neem ik even de tijd om al scrollend door de foto’s op mijn telefoon terug te kijken naar de bijzondere reis die ik heb mogen meemaken. Ik was van plan wat foto’s te bekijken van Mission Hill, omdat ik de sfeer weer wilde oproepen die ik daar ervaren heb. Maar zover ben ik niet gekomen. Zóveel foto’s zijn er ná de CES-reis gemaakt! Sfeerimpressies van bijzondere momenten die elkaar in rap tempo opvolgden.

Ik ben namelijk vanuit het vliegtuig direct in een nieuw avontuur gestapt dat Crealab genoemd is. Naast mijn mooie dubbelfunctie als VVE leerkracht en leerlingbegeleider gedrag mag ik vanaf nu met passie kinderen begeleiden in hun creatieve proces in het Crealab. Wat ooit begon als een droom; ‘als ik voldoende tijd heb, dan ga ik workshops na schooltijd aanbieden waarin kinderen hun eigen creatieve proces mogen vormgeven’, is nu werkelijkheid geworden, maar dan onder werktijd! En dat is genieten, van iedere minuut; zelfs het sjouwen met 3 bulkzakken gratis schuim op mijn vrije dag is genieten. Ten eerste omdat de auto toch nog nét dicht ging en ten tweede het gelukzalige vooruitzicht te hebben om verrast te worden door de ontdekkingen die de kleuters de volgende dag met dit materiaal en een zaag gaan doen; voorpret noemt men dat!

Gedurende blokken van 1,5 uur komen kinderen uit één bouw, uit verschillende klassen dus, naar het Crealab. Dit zijn steeds vier blokken per week met voor mij nu nog niet allemaal bekende kinderen. 20 tot 25 verwachtingsvolle gezichten zitten dan tegenover mij. Onbekend zijn ze met deze nieuwe werkvorm, maar opvallend genoeg zeer snel gewend eraan. Na afspraken over veiligheid, korte uitleg over gereedschap en materiaal gaan de leerlingen het thema verkennen, schetsen maken en materialen verzamelen. Hoe natuurlijk nemen ze hun eigen proces in beheer, werken samen, bieden elkaar hulp en stellen zelfs niet de vraag die ze me niet mogen stellen. Met een knipoog heb ik aangegeven dat ik niet kom helpen als ze dat vragen, alleen als ze vragen om een tip, zal ik met ze meedenken, zodat ze zelf de oplossing gaan vinden. Ze duiken in de kast en komen met een vijl voor de dag, omdat een deurtje van het huisaltaar klemt, er worden prehistorische holwoningen van klei gebouwd en ze ontdekken dat de constructie niet zonder stut kan drogen en tippen elkaar dat een blokje piepschuim dit prima kan doen. Kleuters zagen schuimplaten en bouwen constructies die op de stoomboot of een boomhut lijken, mensfiguren worden geanalyseerd en in houding gebogen met stroomdraad waarna met papier-maché de spierballen aangebracht worden.

En ik? Ik geniet! Van de flow die ik waarneem, de verhalen die ik opvang, want die boomhut herbergt een mooie herinnering bij deze leerling. Ik geniet van de fantasie van een vierjarige die bij het verbinden van ieder draadje voor het spinnenweb van zijn spin bedenkt waarvoor die draad is: een schommel, roltrap of hangmat. Ik signaleer verbinding met wat geleerd is in de klas, ik hoor woordenschatverrijking, ik zie een kind dat van zijn glas-in lood-schaaltje een wiskundige uitdaging maakt door het zoeken van het middelpunt van de cirkel.

Ik vier met een elfjarige zijn overwinning. Deze jongen ken ik van de begeleiding en ik zie hem worstelen. Het karton en het stanleymes zijn niet zijn ding en de situatie in het Crealab levert hem veel nieuwe prikkels. Het woedepunt is bijna bereikt, wanneer hij aangeeft te willen stoppen. Alle kinderen zijn druk bezig, dus ik heb de tijd om met hem zijn proces te evalueren. Hoe knap is het dan als hij aangeeft te willen stoppen met het mes, maar niet naar de klas terug te willen; op dezelfde werkplek kiest hij voor klei en maakt een bijzondere Griekse tempel. Hier kan een half uur begeleiding één op één niet tegenop; dit is leren in het moment.

Ik voel bevestiging; wat ik diep in mijn hart meedraag, hoe ik wil werken, waar ik voor sta en wat ik in Amerika op de scholen ervaren heb, vinden plaats in deze ruimte. Alles komt hier samen. Ook al zijn de kasten nog niet ingeruimd, komen we soms gereedschap of materiaal tekort, er is ruimte voor ontwikkeling, waarbij het proces centraal staat! Student-as-worker, teacher-as-coach; zonder de kinderen expliciet uitleg hierover te geven, voelen ze dit haarfijn aan en werken alsof ze nooit anders gedaan hebben. Montessori en CES komen hier samen. Ik heb tijd om te observeren, te luisteren naar ideeën, maar vooral om te genieten van al die kinderen die op onderzoek zijn gegaan en ik heb dus ook tijd om van dit alles foto’s te maken om later beschikbaar te stellen voor het portfolio van de leerlingen.

Het plan om even te scrollen naar foto’s uit Boston, leverde me door de vele foto’s van de afgelopen drie weken vandaag een prachtige reflectie op van mijn eigen praktijk, daarom ik wil graag afsluiten met de foto waar ik mijn blog vanuit Boston ook mee afsloot.

Reflectie geeft ons de kans even stil te staan bij wat we in eerste instantie niet zagen. 

 

 

 

 

 

Recommend0 recommendationsPublished in 01: Learning to use one’s mind well, 04: Personalization, 05: Student-as-worker, teacher-as-coach, 09: A tone of decency and trust, Reisblogs

Deel deze post

Eén reactie

  1. Wow, Mirjam! Wat een mooie reflectie op het leerproces van jou en de kinderen. Hoe mooi om de tijd te nemen om het leerproces vorm te laten krijgen. Wat een voorrecht om vanmiddag te mogen kijken bij jullie! Tot straks

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *