Brammetje Baas

Iedereen heeft hem in de klas, Brammetje Baas, een kind met een gouden hart, maar al zo vaak ervaren dat het anders liep dan bedoeld, dat ie daar zelf niet altijd  meer in gelooft.

Hij zat vandaag bij mij in het Crealab. Ik herkende hem van die keren dat hij op de gang aan het werk was en dat dan de bank waarop hij zat een gladde surfplank was, of de tafel een schuilhut. In zijn ogen kon je de avonturen lezen. De onrust liet hem hard werken; de hele dag een topprestatie leveren, die niet altijd zichtbaar was.

Hij zat samen met 2 jongens aan een tafel. Ze waren heel gezellig aan de klets, totdat een zwarte stift iets te enthousiast op de wang van buurjongen één belandt. Die dit niet zo erg vond, eerder vermakelijk, want de overbuurjongen moest er immers om lachen. Over en weer gingen dus de strepen. Tot het niet meer leuk was en er geklaagd werd bij mij, de juf. Brammetje Baas dacht toen hardop: “Ja ik ben vervelend” en liep vervolgens alvast aan richting deur om naar de klas te gaan. Verbaasd was dus ook zijn reactie toen ik hem vriendelijk uitnodigde te blijven en met mij de mogelijkheden van het creatieve thema te verkennen. De rust keerde terug en de twee overgebleven jongens tekenden verder. Brammetje Baas ging met mij in gesprek. Over die stift die per ongeluk de buurjongen raakte toen hij zich uitrekte. Dat hij niet door had willen gaan, maar dat het zo leuk was, omdat de anderen lachten. En dat hij zijn plan niet helemaal klaar had, omdat hij het moeilijk vindt om plannen te maken. Er is zoveel leuk om te verzinnen. Hij had eigenlijk verkeerd gekozen, want nu hij de plannen van andere kinderen zag, zou hij ook wel die uitdaging aan  willen gaan. Hij vroeg of het ene werkstuk, dat een kleine getekende dinosaurus bevatte, gelijmd kon worden op het andere. Daar zou hij dan verder mee gaan.

Hij ging op verkenning naar materialen. Deze waren hem totaal ontgaan tijdens de introductie, maar nu hij alle andere kinderen hier zo enthousiast mee bezig zag, had het ook zijn aandacht getrokken. De onrust was weg, en al snel zat hij in een flow. Ik hoorde kreten als “Wow, dit is echt de allerbeste lijm, heb ik net ontdekt, het lijmt echt alles!” en “Ik ben een goede bruggenbouwer, deze plankjes breek ik met gemak in tweeën!” Vol verbazing keek hij even later  naar zijn bord, waar zojuist de ‘allerechtste dinogroen’ was ontstaan uit wel 6 kleuren verf, de flessen stonden om hem heen als stille getuigen. De groen bleek wel zó perfect dat deze ‘voor het geval dat’ bewaard moest worden voor de klas. De meester zou deze kleur ook zeer bijzonder en mooi vinden: “Zal ik hem nu de kleur even laten zien, juf?” Twee stralende ogen keken mij aan vanachter een dino-wereld van karton.

Vol trots deelde hij zijn Wow-momenten en ik genoot met hem mee. Ik was zo blij voor hem dat hij dit uur heeft kunnen genieten van alle ontdekkingen die hij deed en de verhalen die hij ter plekke verzon bij zijn geknutselde dino-wereld.

Hopelijk kom je deze week nog een keertje terug, Brammetje Baas, want misschien wil je ook nog een bewoner verzinnen voor in je dino-wereld?